W wieku od dwóch do trzech lat dzieci wchodzą w etap negatywizmu, są kompetentne i autonomiczne, potrafią same stawić czoła sytuacjom. Narzekają i protestują bardziej, ignorują to, co mówimy, co powoduje stres rodziców i zadaje sobie pytanie: „Co się z nim stanie? Gdyby był cherubinem”. Nie powinniśmy się martwić o więcej, to jest bunt dwóch lat , normalne zachowanie afirmacji siebie.
W takich sytuacjach staraj się być z nimi elastyczny, rozumieć cechy tego etapu rozwoju, ale dlatego nie powinniśmy pozwolić im robić tego, co chcą. Rodzice ustalają wytyczne edukacyjne.
Pomóż mu wypełnić to, co muszą zrobić, wyjaśniając im, dlaczego muszą to robić, chwaląc ich, gdy wykonują dowodzone czynności. Staraj się nie zakłócać swoich działań, kiedy pojawiają się kolejne epizody buntu, na przykład: jeśli szczęśliwie bawisz się w wannie, zamiast ją wyjmować, powiedz: „Kończy się czas kąpieli” „Chcesz trochę więcej czasu?” , na pewno zgodzisz się zostać trochę dłużej. Po kilku minutach odejdzie, czując, że postanowił odejść.
Napady złości czasami stają się niepokojące dla dziecka. Nie powinieneś go karać ani wypowiadać takich zwrotów, jak „jesteś zły”, „jeśli tak się stanie, już cię nie kocham”, „jesteś głupi”. Po dwóch latach dzieci są w stanie lepiej myśleć i pamiętać, lepiej odnoszą się do tego, co robią, z tym, co im kazano. I chociaż rodzice regulują swoje zachowanie, można im również pomóc w samoregulacji.
Oto niektóre wytyczne, które pomogą im pokonać etap napadów złości:
-Unikaj kary. Powtórz to, czego oczekujesz ode mnie. - Zaproponuj różne możliwości działania: „Chcesz banana lub jabłka?” - Kiedy poprosisz go o zrobienie czegoś, sugeruje inną czynność, która jest przyjemna dla dziecka (na przykład: zamierzamy odebrać zabawki, które później pójdziemy na spacer). - Zawsze wzmacnia pozytywne zachowania (werbalnie, poprzez pocałunek, pieszczotę).
A co najważniejsze; Musisz być cierpliwy, kiedy napadasz napady złości, nie reagujesz innym, zachowujesz kontrolę i spokój.
