Od półtora roku do dwóch lat dzieci zdają sobie sprawę, że ta mała osoba, która pojawia się w lustrze i na zdjęciach, jest sobą.
Chociaż uwielbiają patrzeć na siebie i robić miny w lustrze od dzieciństwa, dopiero w tym wieku zaczynają wyczuwać swoje ciało w przestrzeni i są w stanie rozpoznać ich wizerunek.
Amerykański psycholog badał reakcję grupy dzieci przed lustrem, malując czerwoną plamkę na nosie. Przed 15 miesiącami nie rozpoznano żadnego, między 16 a 18 miesiącem 24% tak, a między 19 a 24 miesiącem 76%.
Czy gdyby nie widzieli ich w lustrze, równie dobrze mogliby się rozpoznawać? Tak, lustro nie jest niezbędne. Ich wizerunek kształtuje się poprzez rozwój afektywny, to znaczy rodzice, a nie lustro, pomagają kształtować swoje „ja”. Odzwierciedlają się w swoich reakcjach, stają się świadomi swojego ciała, gdy je pieścimy i stopniowo są świadomi swojego ciała. Wzmacniają poczucie „mnie”.
Dlatego nawet jeśli nie spojrzą w lustro, nadal się rozpoznają.
Nasze podejście do nich ma decydujący wpływ, to ich koncepcja. Aby dać ci wyobrażenie, istnieją badania, które ujawniają, że maltretowane dzieci, rozpoznające się w lustrze, są obojętne lub mają negatywne reakcje.
