Istnieją pewne decyzje, które spowodują, że dziecko dorośnie w towarzystwie dorosłych lub większej liczby dzieci. Jedyne dzieci, zwłaszcza jeśli są pierwszym wnukiem lub siostrzeńcem, który pojawia się w rodzinie od wielu lat, zwykle chodzą później do pokoju dziecinnego i zostają dłużej z dziadkami lub wujkami. Chociaż nie jest to negatywne, moim zdaniem lepiej ułatwić inne kontakty, stąd pytanie „Dlaczego dzieciom dobrze jest przebywać z innymi dziećmi?”.
Zawsze byłem zwolennikiem wyłącznego wychowania macierzyńskiego lub ojcowskiego aż do trzeciego roku życia. Oznacza to ekonomiczną organizację rodziny, aby jedno z rodziców mogło wziąć pełny urlop i unikać korzystania z żłobków i dziadków na bieżąco.
Te trzy lata nie są przypadkową datą, ale zakładają przedział wiekowy edukacji emocjonalnej. W tym okresie modeluje się pewność siebie, samoocena i wizerunek dziecka. Nie chcę powiedzieć, że później nie mogą modulować tych możliwości, ale jest to niezwykle wrażliwy okres.
Teraz, po dwoje dzieci i tendencji do postrzegania rzeczy z większą perspektywą i mniejszym ekstremizmem, zauważam brak indywidualnej edukacji dziecka.
- Możliwości uczenia się nie są tak samo spontaniczne w przypadku osoby dorosłej, jak w przypadku innych dzieci w ich wieku, z którymi nieustannie powstają inicjatywy pomagające dojrzeć na płaszczyźnie fizycznej, intelektualnej i emocjonalnej.
- Dorośli zwykle „wykorzystują” dzieci, szukając w nich uczuć, które sprawiają, że czujemy się kochani. Problem polega na tym, że dajemy dziecku wymuszoną rolę emocjonalnego zaspokajania nas prośbami typu „daj mi buziaka”, „zrób to tak zabawne ...”, „Powiedziałem ci, że dziecko już wie ...”, które zachęcamy w rola aktora w centrum działań dorosłych, która nie pomaga mu nauczyć się nawiązywać relacje z rówieśnikami.
- Wśród dzieci pojawiające się role ciągle się zmieniają, wzbogacając ich doświadczenia. Kiedy jest z młodszymi dziećmi, przyjmują rolę organizatorów i reżyserów gier. Kiedy są ze starszymi dziećmi, zostają porwane (czasami) i opiekują się.
Podsumowując, chociaż mamy szczęście, że możemy zaoferować naszym dzieciom wczesne dzieciństwo z osobą odniesienia i otoczeniem, w którym mają one swoją tożsamość (że na każde 15 dzieci nie ma osoby dorosłej), nie powinniśmy zaniedbywać doświadczeń innych dzieci dotyczących ich wieku w parkach, ośrodkach rekreacyjnych lub innych możliwościach (takich jak plaża lub ogrody).
