Pierwszy uśmiech dziecka to niezapomniany moment. Nie to anielskie wyrażenie, które pokazują nawet śpiące, co jest oznaką pierwotnego odruchu, ale pierwszy uśmiech, który reaguje na bodziec społeczny.
Uśmiech, który zwykle jest skierowany do mamy lub najbliższej osoby, pojawia się w ustach dziecka w ten sam sposób i mniej więcej w tym samym czasie, niezależnie od tego, gdzie się urodziliśmy, czy jesteśmy niepełnosprawni fizycznie i kto nas wychowuje lub gdzie się rodzimy .
Środowisko nie wpływa na nasze pierwsze uśmiechy, przynajmniej jeśli urodzimy się w środowisku, które pozwala nam na bodźce i kontakty z innymi ludźmi. Wyjaśnia to amerykański entomolog i biolog Edward O. Wilson, znany ze swojej pracy w ewolucji i socjobiologii:
Wyrażenie to po raz pierwszy wykazują dzieci w wieku od dwóch do czterech miesięcy. Niezmiennie przyciąga obfite uczucie od dorosłych, którzy opiekują się dzieckiem. Środowisko ma niewielki wpływ na dojrzewanie uśmiechu. Dzieci! Kung, miasteczka myśliwych-zbieraczy pustyni Kalahari w Południowej Afryce, są wychowywane w zupełnie innych warunkach niż dzieci w Stanach Zjednoczonych i Europie. Ich matki zatrzymują ich bez pomocy i znieczulenia, są w prawie stałym fizycznym kontakcie z dorosłymi, są karmione piersią kilka razy w ciągu godziny i są rygorystycznie i w najwcześniejszym możliwym wieku siedzieć, stać i chodzić. Ale jego uśmiech jest identyczny z kształtem amerykańskich i europejskich dzieci, pojawia się w tym samym czasie i pełni tę samą funkcję społeczną. Uśmiech pojawia się również we właściwym czasie u dzieci głuchych i niewidomych, a nawet u dzieci zdeformowanych przez talidomid, które nie tylko są ślepe i głuche, ale są kaleką do tego stopnia, że nie są w stanie dotknąć ich twarzy.
Krótko mówiąc, przedstawione przykłady dotyczą dzieci, które są w kontakcie z rodzicami i żyją w społeczeństwie, a ich sposób urodzenia się lub karmienia i opieki nie ma większego znaczenia. Chociaż myślę, że muszą mieć coś wspólnego: inne twarze uśmiechają się do niego.
Nie mogę sobie wyobrazić dziecka, które nie otrzymuje bodźców, które nie ma przed sobą twarzy matki lub opiekuna, lub o którym się nie mówi. Czy samotne dziecko, które się karmi, uśmiecha się, nie widząc ani nie słuchając swoich opiekunów? Czy „dzikie dzieci” uśmiechają się? Wątpię w to.
Powiedzielibyśmy to uśmiech dziecka jest uniwersalny, pod warunkiem że żyjesz w społeczeństwie.
