Wiele razy zdarza się, że kiedy zaczynamy rozmawiać z dziećmi, zaczynamy mówić wolniej i intonować o wiele bardziej niż zwykle; jest wezwanie mała gadka.
Baby-talk (lub w języku angielskim, motherese) to nazwa używana do oznaczenia subkodowania językowego używanego przez dorosłych i dzieci w wieku 5-6 lat, spontanicznie, kiedy są kierowani i komunikują się z młodszymi dziećmi.
Charakterystyka baby-talk ma na celu poprawę i kontrolę skuteczności rozumienia przekazu przez dziecko, a także zapewnienie istotnej pomocy w naśladowaniu i nauce języków.
Kiedy rozmawiamy z niemowlętami, mamy tendencję do mówienia wolniej, z większą liczbą przerw i dłużej, aby podnieść ton głosu (używamy bardziej ostrego rejestru), bardziej dbamy o wymowę, jesteśmy bardziej ekspresyjni, nasze frazy są krótsze i prostsze, powtarzamy często część lub całość zdania, używamy bardziej ograniczonej liczby słów (w najprostszej formie i największej liczbie zdrobnień), stałe odniesienia do kontekstu są dokonywane podczas wskazywania lub manipulowania konkretnymi obiektami, z którymi współdziałamy i używamy większej liczby gestów i mimiki.
Ta adaptacja stworzonego języka zawiera ukryty proces edukacyjny, w którym dorosły wyraża pragnienie, aby dać dziecku coraz bardziej rozbudowane narzędzia ekspresji.
Ten sposób mówienia do naszego dziecka nie utrudnia ani nie opóźnia przyswajania języka; wręcz przeciwnie: Jest to pozytywny i niezbędny sposób na przyswojenie języka, ponieważ pomaga im skupić uwagę i rozpocząć wymianę komunikacyjną, która stopniowo będzie bardziej złożona.
Wreszcie proponuję małą rzecz: zwróć uwagę na to, jak twoja rodzina, przyjaciele, a nawet ty, rozmawiają z dzieckiem.
