Z pewnością gdyby w czasach naszych rodziców lub dziadków ktoś zadał im to pytanie, postawiliby na twarzy „o czym ty mówisz?”, Ponieważ w tym czasie był on ojcem, który mógł lub był znany i nie studiował tak wiele Styl edukacji rodziców nie był związany z możliwym wynikiem.
Tak, wiem, że sposób bycia jest określony przez jego wrodzony charakter, środowisko, w którym żyje, przyjaciół itp., Ale hej, rodzice są podstawą tego wszystkiego, i nie jest tak, że dziecko ma rodziców zezwalających jak autorytarne, ponieważ nie jest tak samo, gdy rodzice mają tygrysy jako helikoptery. Jakimi jesteś rodzicami?
Zezwalający rodzice
Zaczęliśmy od pewnego rodzica, który, niestety, myślę, że dzisiaj jest ich dużo. Uciekli przed autorytaryzmem panującym w ostatnich dziesięcioleciach. Zdecydowali, że karanie dziecka, uderzanie go i „ponieważ tak mówię” nie jest dokładnie tym, co chcieliby robić, i wybierają mniej rygorystyczny styl edukacyjny, pozostawiając dziecku dużo więcej swobody, ale czasami dochodząc do stanu nadmiernego .
W przypadku, gdy wykonali ćwiczenie odrzucenia w stosunku do tego, co otrzymali i postanowili zrobić to inaczej, ponieważ może się zdarzyć, że tak się nie stało i że po prostu robią to, co zrobili całe życie, oddaj polecenie komuś innemu. Jeśli zostali całkowicie unieważnieni przez bardzo autorytarnych rodziców, którzy uważali, że dobrze wykształcone dziecko to takie, które nieustannie jest posłuszne swoim rodzicom, stali się ludźmi z niewielką zdolnością radzenia sobie w każdej sytuacji, trudnościami w podejmowaniu decyzji i niepewnością bez przewodnika stały. Są to ludzie bardzo zdolni do robienia tego, o co zostali poproszeni, ale bardzo niezdolni do stworzenia lub podjęcia inicjatywy. Tak więc, jako rodzice, nie jest im trudno skończyć poddać się całkowicie dzieciom, co często kończy się przejęciem kontroli nad sytuacją.
Nie jest to pozytywne, ponieważ gdy dziecko podejmuje decyzje, niebezpieczeństwo jest oczywiste. Możesz robić, co chcesz, kiedy chcesz i możesz ujarzmić swoich rodziców. I nie dzieje się tak, ponieważ jest to mały diabeł, ponieważ wiele razy dziecko z rodzicami zezwalającymi zachowuje się bardzo źle, ponieważ stara się zwrócić uwagę rodziców, aby raz na zawsze wzięli wodze domu: Bałagam się z tobą, więc możesz mi powiedzieć, jak daleko mogę się posunąć. ” Ale jeśli rodzice tego nie zrobią, jeśli nadal będą „słuchać”, pozwalając dziecku robić, co chce, lub po prostu śpiewać, „nie rób tego, nie rób drugiego” bez żadnego upoważnienia, aby pozostawić to jako niemożliwe, to wadliwe działanie rodziny możesz zwyciężyć, a dziecko w to uwierzy to faktycznie on musi kontrolować sytuację. Jak możesz sobie wyobrazić, jest to bardzo niebezpieczny styl rodzicielski i niebezpieczny dla dziecka, które musi przyjąć rolę, która nie jest pertoca.
Mali zaangażowani rodzice
„Teraz nie mogę”, „Nie widzisz, że jestem zajęty?”, „Teraz nie mam czasu”, „Kochanie, wracam do domu, czy dzieci już zasnęły?”, Czy zwroty można usłyszeć? rodzice mało zaangażowani w edukację swoich dzieci. Mają dzieci, ponieważ ich kolej, aby je mieć, lub ponieważ para chce je mieć, a oni (lub oni) nie. Czują minimalną odpowiedzialność, ale mało angażują się w edukację, ponieważ słyszy: „między szkołą, telewizją, przyjaciółmi lub braćmi i dziadkami” już go kształcą.
Często decydują się na więcej niż jedno dziecko, aby w ten sposób dotrzymywać towarzystwa drugiemu, a odpowiedzialność wobec nich jest jeszcze mniejsza: „więc już się ze sobą bawią, a ja nie muszę nic robić”, i „najstarszy , zaopiekuj się małym ”. Ja wiem To, co mówię, brzmi bardzo trudne, zimne, wyrachowane i z premedytacją, ale są rodzice, którzy mają takie uczucia. Jeśli zastanawiasz się nad pochodzeniem, prawdopodobnie tak będzie życie pełne braków i niezadowolenia co prowadzi ich do dorastania i osiągania dorosłości, nawet z poczuciem, że nadal muszą otrzymywać wiele od innych. Daj spokój, czują, że świat wciąż im wiele zawdzięcza, w związku z czym nie są jeszcze gotowi dawać zbyt wiele innym. Nawet jego dzieci.
Konsekwencja? Cóż, dzieci, które nie czują się zbyt drogie, czują się odrzucone, które mogą mieć niska samoocena aw konsekwencji trudności w relacjach społecznych (ponieważ zawsze czują się gorzej), a także niskie wyniki w nauce.
Autorytarni rodzice
Są jedynymi w swoim życiu. Czy wiesz, kiedy ktoś mówi, że „zrobiono to całe życie i nic się nie wydarzyło”? Cóż, to są. Są to rodzice, którzy uważają, że dzieci powinny ich słuchać, że powinny robić to, co mówią, tak jakby należały i były własnością i mogły traktować je z mniejszym szacunkiem, niż na to zasługują.
Karają ich, krzyczą na nich, mogą ich bić, aby nauczyć ich, kto jest szefem i jak się to robi, i mają tendencję do sprawowania władzy siłą, a nie poprzez dialog.
Jednym z jego flagowych zwrotów jest: „kto cię kocha, sprawi, że będziesz płakać”, i podchodzą prawie do listu, ponieważ uważają, że te dzieci, które są traktowane z prawością i dyscypliną są szkolone do ciężkiego życia, w którym teoretycznie będą działać lepiej.
Problem polega na tym, że szacunek jest pomieszany ze strachem, a dzieci tak naprawdę nie uznają swojej władzy, ale ich zdolności do wyrządzenia im krzywdy fizycznej lub psychicznej. Zwykle mają niską samoocenę, mogą stać się zbyt ulegli i posłuszni, co kończy się unieważnieniem ich zdolności do podejmowania decyzji, a wielu zagubionych dorosłych, którzy nawet po odejściu rodziców nadal myślą „co by pomyśleli, gdyby mnie zobaczyli” . W obliczu takiej kontroli wiele dzieci staje się kłamcami, aby uniknąć kary i nagany, a powodem czynienia dobra jest nic innego, jak tylko powstrzymywanie ich od czynienia zła.
Rodzice helikopterów
Zawsze latają nad swoimi dziećmi, czekając na wszystko, aby przewidzieć każdy problem i zaradzić, zanim się pojawią. Kiedy są małymi dziećmi, logiczne jest, aby tak było, ale stopniowo rodzice powinni przestać latać, aby pozostawić im większą autonomię, gdy o to proszą.
Ryzykują, że zostaną szafarzami swoich dzieci, więc robią dla nich wszystko, nawet gdy dzieci są w stanie zrobić to dla siebie. Wybierają ubrania, które muszą nosić, zakładają je, ponieważ idą szybciej, nalewają wodę, kroją mięso i zabierają składniki, których nie lubią, jeśli jedzą. W rzeczywistości, jeśli jedzą poza domem, wybierają jedzenie. Chcą uniknąć problemów i cierpienia, ale mijają, ponieważ w pewnym sensie żyją życiem, które powinny żyć ich dzieci.
Jest to problem dla rodziców, którzy w pełni poświęcają swoje życie życiu dzieci, a następnie, gdy dziecko prosi o autonomię, rozumieją to jako odrzucenie lub brak wdzięczności, a jest to problem dla dzieci, właśnie ponieważ chociaż na początku, jako dziecko, jest to pozytywne, później nie jest, ponieważ nie mogą rosnąć jako jednostki, będąc ciągle ograniczane przez „właściwe” wybory ich rodziców. Chodź, nigdy nie możesz się pomylić lub dowiedzieć się, dlaczego nie mogą nawet wybrać sposobu życia.
Rodzice tygrysa
Stworzone przez macierzystego tygrysa to ci rodzice, którzy dołączają do samochodu edukacji wschodniej, który ma z reguły uda się uzyskać maksymalny potencjał produkcyjny od dziecka. Świat emocji i zabawy jest odsunięty na dalszy plan, aby w pełni wejść w najcięższą konkurencję, gdzie musisz wyróżniać się w szkole, uczyć się zarówno w szkole, jak i poza nią, grać na instrumencie, próbując osiągnąć wirtuozerię i odrzucanie gier i zabawek, chyba że mają one charakter edukacyjny, ponieważ są uważane za stratę czasu.
Z punktu widzenia społeczeństwa są wspaniałymi dziećmi, ponieważ pokazują wszystko, czym jest osoba dorosła: ktoś sukcesu. Jednak walka o osiągnięcie tego jako dziecko ukrywa głębokie zaniedbanie w sprawach przywiązania, empatii, inteligencji emocjonalnej i jest dzieckiem, które może wykazać wiele braków w tym zakresie. Są to dzieci, które często buntują się przeciwko ciągłej walce o spełnienie bardzo wysokich oczekiwań rodziców (z dużymi frustracjami), a nawet stają się tak perfekcjonistka i obsesja, że nie lubią swoich osiągnięć, ponieważ zawsze dążymy do czegoś więcej.
Demokratyczni rodzice
Zostawiłem ich na koniec, ponieważ są rodzicami, którymi powinniśmy wszyscy być (lub przynajmniej ich znać, aby mieć odniesienie do tego, co dziś uważa się za idealne). Są bardzo komunikatywnymi rodzicami, uciekającymi przed szybkimi poprawkami, takimi jak policzek na czas lub kary, ponieważ wiedzą, że edukacja jest procesem długotrwałym. Są w stanie ustalić jasne zasady i wyjaśnić je swoim dzieciom, aby stopniowo je rozumiały i internalizowały. Pozostawiają im autonomię, aby mogli się uczyć, ale obserwują je na wypadek, gdyby później, prywatnie, uznali za stosowne rozmawiać o tym.
Rozmawiając z dziećmi, próbują zmusić ich do myślenia, aby popełniali własne błędy, chociaż na wypadek, gdyby sytuacja natychmiast się zatrzymała (ponieważ przeszkadza lub szkodzi komuś), działają szybko, aby przerwać akcję, wyjaśnić, dlaczego nie należy tego robić i pokazać różnicę między tym, co jest właściwe, a tym, co jest źle, próbując zmusić dziecko do postawienia się na miejscu drugiej osoby.
Często nie słyszą „Nie”, chociaż używają go w razie potrzeby. Uważają, że ważne jest, aby nie powiedzieć dziecku „nie”, aby go wykształcić, ale wyjaśnij, kiedy go użyć. W tym celu są w stanie przekształcić „nie rób tego” w „jeśli to zrobisz, może się zdarzyć inny”.
Zazwyczaj cieszą się dobrym nastrojem dużo czasu z dziećmi i ustanowić z nimi relację zaufania, tak aby komunikacja była wzbogacająca, dzieci czuły się kochane i bezpieczne (z wysoką samooceną w porównaniu z innymi dziećmi) i wszystko było łatwiejsze. Dzieci wydają się być bardziej szczere i decydują się zachowywać dobrze, ponieważ chcą być dobrymi ludźmi i nie unikać kary, policzków ani nagany, właśnie dlatego, że ich rodzice nie wykorzystują wszystkiego.
Ale jestem więcej niż jednym, albo trochę wszystkim, albo zależy to od czasu
Mówimy oczywiście o stylach edukacyjnych i właśnie dlatego, że jesteśmy ludźmi, racjonalnymi i zmieniającymi się istotami, widzimy, że czasami trudno jest postawić się w tym czy innym stylu. Jakimi jesteś rodzicami? Cóż, więcej niż jeden powie, że zaczął być jednym, że później stał się inny i że ostatecznie stał się tym, który był z zewnątrz. Lub że w zależności od tego, który moment jest jeden, i w zależności od tego, który moment jest inny.
Cóż, to, że rodzice nie są łatwe, myślę, że wszyscy jesteśmy jasne, ale myślę, że interesujące jest zajęcie się tym problemem i definicjami znać możliwe konsekwencje. Oczywiście będziemy się mylić wiele razy, setki z nich, ale jeśli miłość jest przed nami, a szczególnie dobre intencje, z pewnością nasze dzieci (które również się mylą) będą wiedziały, jak nas zrozumieć.
Tymczasem, kiedy się uczymy, musimy spróbować zbliżyć się jak najbliżej demokratycznych rodziców, które są tak nazywane, ponieważ uwzględniają głos i głos swoich dzieci w sprawach rodzinnych, chociaż nie przestają być rodzicami. Oznacza to, że dzieci nie są na tym samym poziomie hierarchii, ale nie trzeba też tego wyjaśniać, ponieważ jest w stanie wyjaśnić zasady, być w stanie rozmawiać z dziećmi, być w stanie podać powody i poświęcić się czas na to, oni, dzieci, akceptują, że oni, rodzice, mają do tego uprawnienia (Dzieci nie odczuwają potrzeby ani obowiązku objęcia dowodzenia, jak w stylu pobłażliwym).
Jak mam to zrobić?
Cóż, o to zadaję sobie przez wiele dni, jak zostać demokratycznym ojcem, ponieważ są dni, które robię jako książkę, ale są dni, kiedy zostaję sam w próbie i że trudno mi ująć nogę tego, jak głęboko byłem schowany Cóż, nie mam wielu wskazówek, ale to, co zwykle dla mnie działa, to oddychanie przez chwilę, nie próbowanie zmuszania rzeczy, aby wychodzili sami i próbowali spędzaj z nimi więcej czasu. Zaskakujące jest, że gdy poświęcisz więcej czasu, komunikacja zacznie płynąć lepiej, związek zostanie przywrócony (jeśli pogorszy się) i zaczną cię słuchać bardziej niż wtedy, gdy będziesz tak zajęty, że w końcu zrobią wszystko, aby zwrócić Twoją uwagę (na dobre czasy i na złe).
Odwaga, cierpliwość, nie torturuj się za błędy, które popełniłeś i które z pewnością popełnisz, bądź jasny, że są dziećmi i że one również są w błędzie (i robią niewytłumaczalne rzeczy), ale internalizuj, że się uczą i mają więcej wymówek. Ach, i jak mówię, myślę, że wiele rzeczy, które robią, to dlatego zwrócić naszą uwagę, tego, co z jakiegokolwiek powodu nie daliśmy im przez kilka dni.
