„ZESPóŁ CESARZA DZIECKA” NIE ISTNIEJE, PONIEWAŻ NIE MA DZIECI TYRANóW

O nazwie „zespół cesarza dziecka” zwykle zdefiniowane dzieci i młodzież, które manipulują lub dominują swoich rodziców. Termin ten obejmuje dzieci, które nie tolerują „nie”, które nie są w stanie postawić się w sytuacji innej osoby ani wyrazić emocji i zarządzać nimi.

Jednak Tania Garcia, ekspert od szacunku dla edukacji, doradca rodzinny, pisarz i założyciel Edurespeta, międzynarodowej szkoły dla rodziców i specjalistów, którzy chcą wychowywać z szacunkiem, zapewnia, że „nie ma dzieci tyranów, są dzieci” oraz że konieczne jest zakończenie tych etykiet, aby uzyskać bardziej pełne szacunku i radości wychowanie.

Wynoś tagi!

„Nigdy nie należy etykietować dzieci, a tym bardziej szukać problemów tam, gdzie ich nie ma”.

„Ten„ dziecięcy zespół cesarza ”nie istnieje, to ogromny błąd, który bardzo echo i dezorientuje rodziców oddzielając je, jeszcze bardziej, jeśli to możliwe, od ich dzieci".
„Nadal żyjemy w społeczeństwie dorosłych, w którym liczy się tylko myślenie i perspektywa dorosłych, w których nie uwzględnia się wzroku dziecka i jego potrzeb emocjonalnych, a zatem nie jest brane pod uwagę. powiedz, czego potrzebujesz, aby mieć dobre zdrowie mózgu. ”

W etykietach „Dzieci i inne”: dlaczego nigdy nie powinniśmy nazywać dzieci „Stwierdzenie, że dzieci są tyranami, pokazuje tylko, jak daleko jesteśmy od rzeczywistych potrzeb emocjonalnych dzieci”.

W ten sposób nauczyciel jest tępy, gdy pyta go o zjawisko, o którym się zwykle mówi. I dodaje, że charakter naszych dzieci zależy od otrzymanego wykształcenia:

„Są tym, co widzą, i przykładem, jaki dostają. Są czysto emocjonalni. Mniej więcej w ciągu pierwszych siedmiu lat życia mózg dzieci opiera się na emocjach. Następnie uczą się i rozwijają racjonalny obszar, ale stopniowo, krok po kroku. I zależy od tego, jaki masz akompaniament, od tego, jak jesteś traktowany, czy te fundamenty są dobrze przygotowane, by mieć mniejszą lub mniejszą spójność ”.
 

Ale dzieci stają przed rodzicami, mają lizaki ...

Tania García mówi o tym jasno:

„Będąc emocjonalnymi, dzieci denerwują się, frustrują, krzyczą, rzucają kopniakami w powietrze ... jest NORMALNE. Ważną rzeczą jest to, co dzieje się później, kiedy widzimy, że wyrażają swoje emocje. Aby rozpocząć, musimy pozwolić im wyrazić: im bardziej je ograniczamy i nie pozwalamy im mówić własnym głosem, tym bardziej wywołujemy w nich frustrację i gniew. Dzieci stały się ludźmi, a nie marionetkami ”.
„A jeśli zauważymy, że zachowują się agresywnie, np. Uderzają w inne dziecko lub własnych rodziców, dokonują samobójstwa, gryzą…, musimy powstrzymać ich bardzo spokojnie, empatię i zrozumienie, z cierpliwością, spokojem i bez osądów. A więc dzień po dzień bez utraty spokoju i zrozumie, że to nie jest właściwa rzecz do komunikowania się lub okazywania frustracji ”.
 

I dodaje, że:

„Rodzice nie powinni obawiać się takich zachowań w młodym wieku, ponieważ jest to naturalne, odczuwać emocje, chcieć czegoś, czego nie da się w tym czasie zrobić i trzeba je wyrazić. Kiedy tłumimy emocje, dzieje się tak, gdy stają się zdezorientowani i wychodzą w pewien sposób na inne etapy bardziej agresywne. Jeśli emocje są wyrażane w sposób, który może wyrządzić komuś krzywdę lub samemu, należy je powstrzymać, ale bez przemocy. Nie możemy nauczyć ich, aby nie byli agresywni, ponieważ są wobec nas agresywni. Jest niespójny ”.
 

Czy istnieją powody, które tłumaczą agresywne zachowanie?

„Dzieci nie przejmują wiodącej roli, nie kwestionują, nie drażnią się, nie kwestionują, nie walczą lub są tyranami. Są to ludzie, którzy mają prawo do życia, mają własne opinie i mówią, czego chcą, a czego nie „, wyjaśnia doradca rodzinny.

„To ciekawe, jak spędzamy dzieciństwo i wiek młodzieńczy, tłumiąc emocje i nie dając im możliwości decydowania, ale chcemy, aby dorośli byli ludźmi, którzy podejmują decyzje zgodnie z ich zainteresowaniami, pełnymi celów i dobrej pracy, a to jest niemożliwe jeśli nigdy nie pozwolą ci podjąć decyzji przed ukończeniem 18 lat. ”

Ekspert ds. Edukacji twierdzi, że jest to ważne słuchaj i spełniaj wymagania naszych dzieci i doceniają ich interesy. „Jeśli nie można tego zrobić z ważnego powodu, musimy przekazać to spokojnie i empatycznie oraz oczywiście rozumiejąc, że się zdenerwują”.

Dlatego dla chłopców i dziewcząt nie łącz emocjonalnego szantażu Jako prawidłowy sposób komunikowania się Tania wskazuje, że:

„Pierwszą rzeczą do zrobienia jest nie szantażowanie ich. Jeśli związek z naszymi dziećmi opiera się na krzyczeniu, karze, szantażu, groźbach, nagrodach, manipulacjach, kontroli ... ponieważ stanowi to optymalny sposób komunikacji, zarówno z innymi, jak iz własnymi rodzicami ”.
„Kiedy nie pozwalamy dzieciom być sobą ani się wyrażać, żyją w klatkach, czują się we własnych domach, jak w więzieniu”.

Następnie nauczyciel zapewnia, że istnieją dwie opcje:

Że agresywność jest wciąż niewielka, nastoletnia, a nawet dorosła.
Że stają się poddanymi na całe życie i dlatego w ich dorosłym życiu trudno jest ograniczać toksycznych ludzi, podejmować decyzje lub nie wiedzieć, jak powiedzieć „nie”.

I kończy się upewnieniem się, że:

„Ten, kto dobrze traktuje swoje dzieci, czego naprawdę potrzebuje jego rozwijający się mózg, nigdy nie będzie miał„ dzieci tyranów ”.

W przypadku dzieci i innych Edukacja z szacunkiem jest kluczem do tego, aby dzieci nie były agresywne

Czy możemy je ponownie wyedukować?

Tania García potwierdza, że jedynymi osobami, które należy wyedukować, są rodzice, matki i wszyscy profesjonaliści, którzy mają kontakt z dziećmi.

„Problemy i konflikty zostaną zredukowane, pozostawiając tylko te absolutnie konieczne, tych, których nie da się uniknąć dzięki dobremu traktowaniu rodziców i dzieci. Jak? Z bezwarunkową miłością (przy dobrych okazjach i tych, które nie są tak dobre), empatia, tolerancja, cierpliwość, szacunek, słuchanie, uwaga, czas, akompaniament emocji, połączenie, wsparcie ... Tym, czego dzieci nigdy nie potrzebują, są etykiety lub krytyka: tylko wskazówki ”.

Dzieci mają prawo się złościć i wyrażać to. Ważne jest zawsze wsparcie emocjonalne:

"Jeśli dziecko trafi w inną klasę i zostanie ukarane, oznakowane, osądzone, skrytykowane lub zignorowane, dziecko narasta tylko gniew i smutek, a on nie dostanie żadnych narzędzi, by tego nie zrobić następnym razem. ”
„Ale jeśli słuchamy obu stron, okazujemy zainteresowanie i spokój, pomagamy im znaleźć rozwiązania, nie poświęcamy się osądzaniu, krytykowaniu i traktowaniu ich jak kogoś, kto miał frustrację i brutalnie sobie z tym poradził, z całym zrozumieniem i szacunek, na jaki zasługuje, oznaczymy przed nim i po nim w jego życiu i jego emocjach. Będzie czuł się zrozumiany, a nie osądzony, nawet jeśli jego czyn był niewłaściwy ”.

Dlatego pełen szacunku ekspert ds. Edukacji jest jasny, że:

> „Jeśli rodzina uważa, że zawsze traktowała swoje dzieci z szacunkiem i towarzyszyła ich emocjom, bez nagany i zahamowań, i nagle uważa, że są agresywne, nerwowe lub drażliwe, powinny obserwować swoje otoczenie”. >>

„Być może w twoim życiu zaszła jakaś zmiana: śmierć ukochanej osoby, problemy z kolegami lub nauczycielami, stres akademicki, zastraszanie, zmiana szkoły lub cyklu, narodziny brata… Ponownie , potrzebujesz więcej wsparcia i dobrych manier ”.
 

Wniosek

„Dzieci nie przejmują wiodącej roli, nie rzucają wyzwania, nie kwestionują, ani nie są tyranami ... Są to ludzie, którzy mają prawo do życia, do wyrażania własnych opinii i do powiedzenia tego, czego chcą, a czego nie, do gniewu i wyrażenia tego w sposób prymitywny sposób, bez kontroli, ponieważ są emocjami w swojej najczystszej istocie. Ważną rzeczą jest towarzyszenie rodzicom, że zachowują swoją rolę szacunku, miłości i zrozumienia. I pamiętaj, że im bardziej drażliwe jest twoje dziecko, tym bardziej on cię potrzebuje * „.