Jedną z sekcji, które najbardziej lubimy na blogu, są nasze specjalne historie rodziców, poprzez które sami czytelnicy dzielą się swoimi doświadczeniami jako rodzice, wysyłając swoje historie na adres [email protected].
Dziś przybliżamy je Historia Andrei, młoda kobieta, która opowiada nam, jak stawiała czoła macierzyństwu na wieść o nieoczekiwanej ciąży.
Cześć, mam na imię Andrea, mam 23 lata. Umawiałem się z ojcem mojej córki przez 5 lat, kiedy zaszłam w ciążę. Powiedziałem mu i pierwszą rzeczą, którą pomyśleliśmy, było to, co powiedzieli moi krewni. Chcieliśmy przerwać, pojechaliśmy do Profamilii i tam poczułem, że tym, który do nas przemówił, był Bóg, a nie psycholog. Wyszliśmy, a potem przytuliliśmy się i wiedzieliśmy, że powinniśmy mieć tę księżniczkę. To było bardzo trudne, ponieważ nie było w moich planach zajścia w ciążę. Poszedłem dalej, pracowałem do ostatniego dnia, najbardziej uparte było opóźnienie moich narodzin.
Weszłam do kliniki 15 sierpnia o godzinie 18.00, a moja córka urodziła się o 16.00 o 16.00. To było przez cesarskie cięcie, a kiedy odszedłem, dowiedziałem się, że mój mąż nie przestał płakać, ponieważ zajęło mi to dużo czasu. Kiedy zobaczyłem moją córkę, była najsłodszą dziewczyną, jaką dał mi Bóg, ale moja radość trwała tylko 2 dni, kiedy powiedzieli nam, że musimy ją hospitalizować, ponieważ miała niską bilirubinę. To była najsmutniejsza rzecz, jaką mogli nam powiedzieć, płakaliśmy tak bardzo z moim mężem, że ci sami ludzie w klinice nam pomogli, ponieważ każdy dzień w klinice kosztował nas dużo pieniędzy. Najgorsze było to, że nie mogłem przejść przez cesarskie cięcie, musiałem jeździć na wózku inwalidzkim i karmić go tylko w godzinach porannych, ponieważ powrót po południu bardzo bolał. Mój mąż musiał iść i zabrać mleko, które zbieram. Pierwszego dnia, kiedy ją zobaczył, płakała jak nigdy wcześniej, ponieważ dziewczyna była zasłonięta taśmą i tyle, że rozmawiał z nią, a ona zaczęła się dużo ruszać, jakby chciała się stamtąd wydostać ... to było dla niego tak bolesne. W tym teście, który musieliśmy przeżyć, dowiedzieliśmy się, że dziecko jest najlepszym darem, jaki mamy jako rodzice. Dzisiaj Mariana będzie miała 4 lata i jest taką inteligentną dziewczyną ... W zeszłym roku miała wyróżnienie dla najlepszego ucznia, odwróciłam się, by spojrzeć na męża i chciałam płakać, ponieważ to radość jak bardzo wspaniali rodzice. Radzę tylko samotnym matkom, jej mąż i ojciec jej syna jest Bogiem, trzymajcie się go, a ujrzycie wielkie błogosławieństwa.
