Od urodzenia dziecko przygotowuje się do rozmowy. W rzeczywistości od urodzenia chodzi o komunikowanie się z rodzicami za pomocą dostępnych środków: płaczu i patrzenia. Są twoje pierwsze „słowa” przed słowami.
Na początku płacze lub krzyczy, gdy czegoś potrzebuje: jedzenia, ciepła, snu lub, co równie ważne, kontaktu fizycznego. Odpowiadając na telefon i próbując zrozumieć, o co prosisz, zachęcamy do komunikacji z odpowiedzią.
Kiedy patrzy na nas z arogancją, w oczekiwaniu na nasze oczy, z miłością, a my odpowiadamy na jego spojrzenie z równą intensywnością, pozwalając na upływ czasu, zachęcamy również do jego komunikacji emocjonalnej.
Dziecko rozpoznaje dźwięk głosu matki kilka dni po urodzeniu, kiedy dotyka dwóch tygodni, może odwrócić głowę, by na nią spojrzeć, a także podążać za dźwiękiem jego głosu. Już wkrótce są w stanie krzyknąć do matki, gdy ją słyszą.
ReklamaGesty, głośność i barwa płaczu lub krzyku przekazują nam to, co dziecko próbuje komunikować, a my, rodzice, stopniowo uczymy się je interpretować. To kwestia słuchania i uważności.
Ale stopniowo zacznie wydawać bardziej złożone dźwięki, bełkoty i gorgory; Zacznij naśladować nasze głosy, nawet jeśli jeszcze nic nie mówisz. Odkąd się urodził, otaczają go słowa i dźwięki, to normalne, że chce uczestniczyć w tym procesie.
Po trzech miesiącach cieszą się naśladujące gry dźwiękowe i jest to ćwiczenie, które przygotowuje je na to, kiedy są przygotowani do inteligentnego wypowiedzenia pierwszych słów.
Z tych wszystkich powodów pierwsze „słowa” przed słowami to oni najbardziej interesują nas w życiu naszego syna, są dla niego ogromnym wysiłkiem i źródłem przyjemności. Woła nas, a my przychodzimy, płacze, a my go tulimy, prosi o mleko, a my mu je oddajemy, chce się zwinąć i dajemy mu nasze ciepło. Komunikacja z ich punktu widzenia działa. Napełnia cię radością i bezpieczeństwem, sprawia, że czujesz się kochany i zasługujesz na uwagę. Komunikacja z nami sprawia, że czują się kochani i otrzymują to, czego potrzebują. Siejemy zaufanie do siebie i do siebie.
Dlatego myślę, że nigdy nie musisz ignorować płaczu lub wołania dziecka. Są Twoje pierwsze „słowa” przed słowami.
