Fundacja Save the Children niedawno opublikował raport na temat Stan kobiet na świecie, w którym cenione są różne kwestie dotyczące życia kobiet i w których stwierdzono, że Norwegia jest najlepszym krajem do bycia matką (i prawdopodobnie najlepszy kraj dla kobiet).
Norwegowie pokazują w tym raporcie, że biorą pod uwagę dzieci oraz możliwość pogodzenia pracy z rodziną, ponieważ kobiety mają urlop macierzyński do 56 tygodni (16 w Hiszpanii), a także wyróżniają się poziomem wykształcenia kobiety, niska śmiertelność niemowląt, wysoki współczynnik dzietności i kilka różnic w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn.
W odniesieniu do urlopu macierzyńskiego Norwegka może wybrać urlop 46-tygodniowy, otrzymujący 100% wynagrodzenia lub urlop 56-tygodniowy, za 80%. Tymczasem mężczyźni mają prawo do 10 tygodni naliczenia 100% wynagrodzenia (w porównaniu do 15 dni w Hiszpanii). Jeśli masz długie zęby, czytaj dalej, jest jeszcze więcej.
Polityka społeczna przeznaczona na macierzyństwo i równość
W 2008 r. Norwegia pobiła rekordy budowy przedszkoli, a od 2009 r. Miejsce jest gwarantowane przez prawo. Z tego powodu 90% dzieci w wieku od jednego do pięciu lat uczęszcza do przedszkola, publicznego lub prywatnego, o maksymalnym koszcie 280 euro.
Dzięki tym politykom kraj zapewnia wskaźniki dzietności, które zapewniają wymianę pokoleniową, zapobiegając starzeniu się kraju. Każde ich działanie jest badane, aby ocenić, co otrzymują. Na przykład jedno z badań pokazuje, że kiedy ojciec korzysta z urlopu rodzicielskiego ze swoim pierwszym dzieckiem, szanse na drugie są większe. W zeszłym roku 3 na 5 rodziców miało co najmniej 6 tygodni urlopu ojcowskiego i urodziło 61 000 dzieci, co jest najwyższą liczbą w kraju od 1972 r.
Alarm społeczny, który sprawił, że wszystko zaczęło się zmieniać, zadzwonił w 1977 roku. Kobieta zaczęła pracować (lata temu), dzieci chodziły do szkoły z kluczami do domu, domy wymagały dwóch pensji, a zatrudnienie było niezgodne z rodzicielstwem. Nie było żłobków i trzeba było wybierać między pracą a opieką nad rodziną, dlatego płodność spadła alarmująco, osiągając prawie 1,5 dziecka na parę. Obecnie mieści się w nim średnio prawie dwoje dzieci, ustępując jedynie Francji, Islandii i Irlandii. W Hiszpanii mamy współczynnik 1,4 i wydaje się, że nie wydaje zbyt wielu alarmów.
W 1986 r. Premier Gro Harlem Brundtland mianował rząd z 44% kobiet. Od tego czasu nie spadła o 40% i Save the Children odtąd uważaj to za korzyść Zatem środki związane z równością płci i macierzyństwem są zawsze obecne wśród liderów. W Hiszpanii kobiety stanowią 37% rządu, jednak (i to jest mój pogląd) nie wydają się zbyt ciężko pracować, aby uzyskać lepszą pracę i pojednanie rodzinne.
Absolutna równość jest niemożliwa.
Są jednak rzeczy, które społecznie pozostają takie jak wcześniej i nadal pokazują, że absolutna równość jest w tej chwili trudna do osiągnięcia. Prawdą jest, że w Norwegii kobiety stanowią prawie połowę pracowników (47%), bezrobocie jest niewielkie, a studentów jest więcej niż studentów, ale macierzyństwo jest nadal punktem, w którym nierówności stają się mniej lub bardziej widoczne.
Praca kobiet koncentruje się na 69% w sektorze publicznym. Jeśli spojrzymy na przykład na liczbę pracujących inżynierów, tylko 12% to kobiety, w porównaniu z 97% nauczycieli przedszkoli i szkół. Ponadto 43% ma również zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin w porównaniu z 13% mężczyzn. Możesz tak powiedzieć Kiedy kobieta ma dzieci, zaczyna pracować w niepełnym wymiarze godzin, podczas gdy mężczyzna zaczyna poświęcać więcej godzin na pracę.
Z biegiem czasu, kiedy studenci dorastają i pracują, jest bardzo możliwe, że rodzaj pracy między kobietami i mężczyznami będzie bardziej podobny. Jednak jasne jest, że różnica zawsze będzie istnieć z jakiegoś powodu: Kobiety mogą być matkami, a mężczyźni nie. Kobiety mają 5-krotnie dłuższy urlop macierzyński niż urlop męski, co również stanowi różnicę, a co ważniejsze, należy pamiętać, że wiele par decyduje się na to, by jedna z nich pracowała w niepełnym wymiarze godzin, aby zajmować się dzieci i zazwyczaj to kobieta chce to zrobić lub oboje decydują się to zrobić (daj spokój, nie zawsze jest to konieczne).
Wysokie podatki
Jak mogą mieć te zasady? Możesz zapytać. Bardzo prosty, płacący dużo podatków. Norwegia jest jednym z krajów, w których płaconych jest więcej podatków, jednak obywatele zwykle płacą je swobodnie, ponieważ zauważają, że ich pieniądze są zwracane w formie świadczeń socjalnych (a nawet ekonomicznych, ponieważ na przykład pobierają 120 euro miesięcznie na dziecko, do ukończenia 18 lat).
Karmienie piersią to większość i bardzo różne porody
W Norwegii karmienie piersią jest prawie kwestią państwową. Matki przeżywają to jak coś normalnego, coś, co po prostu muszą zrobić. Już w szpitalu matki otrzymują instrukcje i pomagają z powodzeniem to zrobić, nawet wideo w pokojach wyjaśnia, jak, dlaczego i do kiedy karmić piersią.
Położne, które otrzymują imię jordmor, słowo, które jednoczy pojęcia matki i ziemi, uczestniczy tylko 70% urodzeń, przy około 3 na 100 urodzeń (1,3 w Hiszpanii, mniej niż połowa).
Ból porodowy próbuje się uspokoić w wannie z hydromasażem lub akupunkturą, starając się uniknąć znieczulenia zewnątrzoponowego, z którego korzysta 24% kobiet. Nacięcie krocza wykonuje się u 9 na 100 kobiet. Cięcie cesarskie nie jest opcją, lecz wyborem nagłym. Wskaźnik cięcia cesarskiego wynosi 17%, około 15%, które WHO uważa za normalne (Hiszpania ma wskaźnik 22% w szpitalach publicznych i 36,6% w szpitalach prywatnych). Co ciekawe, a może nie tak bardzo, Śmiertelność niemowląt należy do najniższych w krajach rozwiniętych.
A Hiszpania
Hiszpania jest na 13 miejscu wśród 43 ocenianych krajów rozwiniętych, ponieważ nie jest zła, mimo że różni się znacznie od tego, co dzieje się w Norwegii (nie chcę sobie wyobrażać, co dzieje się u tych, którzy są gorzej).
Wątpię jednak, abyśmy poprawili tę pozycję (w rzeczywistości w ubiegłym roku byliśmy na pozycji 11), ponieważ bardzo wątpię, czy kraj zmierza w kierunku polityk, które cenią wychowywanie dzieci i godzenie pracy z rodziną. Aby rząd zmienił kierunek, ludzie muszą najpierw się zmienić, aw kraju, w którym nie są wymagane podpisy na sześciomiesięczny urlop macierzyński, gdzie pomoc macierzyńska jest absurdalna lub w którym ministrom nie udaje się wyczerpać urlopu macierzyńskiego macierzyństwo wydaje się spadać na dalszy plan.
