Po zapoznaniu się z rodzinnymi i środowiskowymi czynnikami ryzyka depresji dziecięcej, a także czynnikami indywidualnymi, teraz skomentujemy główne towarzyszące objawy kliniczne w depresji dziecięcej.
Depresja dziecięca zwykle nie występuje w izolacji jako pojedynczy stan, ale jej związek z innymi bytami psychopatologicznymi oraz z różnymi kombinacjami objawowymi w jej przejawach jest częstszy.
U dzieci w wieku poniżej siedmiu lat najczęstszym objawem prezentacji jest lęk. Wykazują również drażliwość, częste napady złości, niemotywowany płacz, dolegliwości somatyczne (bóle głowy, bóle brzucha), utratę zainteresowania nawykowymi grami, nadmierne zmęczenie lub zwiększoną aktywność ruchową i abulię.
Mogą również wykazywać niezdolność do przybierania na wadze ze względu na swój chronologiczny wiek, opóźnienie psychoruchowe lub trudności w rozwoju emocjonalnym.
U małych dzieci duże zaburzenie depresyjne często wiąże się z zaburzeniami lękowymi, fobiami szkolnymi i zaburzeniami eliminacji (enopreza, mimoza).
Przypomnij sobie, że poważna depresja jest zaburzeniem nastroju, składającym się z zestawu objawów, wśród których dominuje typ afektywny (patologiczny smutek, beznadziejność, apatia, anhedonia, drażliwość, subiektywne uczucie dyskomfortu) i objawy typ poznawczy, wolicjonalny i fizyczny.
Krótko mówiąc, można mówić o globalnym wpływie na funkcjonowanie osobiste, ze szczególnym naciskiem na dziedzinę emocjonalną, na którą musimy uważnie zwracać się i często konsultować się ze specjalistami trudności w diagnozowaniu depresji dziecięcej.
