Kiedy nasze dzieci reagują na nas swoimi pierwszymi i niezapomnianymi uśmiechami, robią to w szczególności z nami, ich matkami, a także z rodzicami. To my towarzyszyliśmy im od urodzenia, uczęszczamy na nich i kochamy ich, a teraz także Dzieci rozpoznają nas i okazują nam swoją miłość.
Kiedy wykonują gesty obcości lub odrzucenia mniej bliskich ludzi, zdajemy sobie sprawę, że rozpoznają nas i czują się z nami związani w szczególny sposób. Z upływem miesięcy, jeszcze nie osiągając roku, ma już pewną koncepcję „rodziny” i wykazuje szczególne przywiązanie do swoich członków, od najbardziej intymnych jąder (rodziców i braci) po inne więzi, takie jak dziadkowie lub wujkowie.
Coraz bardziej uświadamiamy sobie, że rodzina się powiększyła i że wysiłek i wysiłek są opłacalne, a dziecko dowie się o naszym wsparciu i towarzystwie w potrzebie, jeśli mu to pokażemy.
Nieświadomie pomagamy i uczymy dzieci, aby dalej poszerzały krąg uczuć, demonstrując nasze przez innych ludzi: rodzinę i przyjaciół. W związku z tym, gdy kontynuujemy interakcję z tymi innymi ludźmi, dziecko też nauczy się je kochać.
Maluchy widzą nas zadowolonych z tych ludzi, którzy wkrótce przestają być obcymi. „Spójrz, tu jest ciocia”, „Pocałuj wujka” ... (ilu ludzi nazywamy „wujkami”?) Uczą się przywiązania i serdeczności, a miłość i zaufanie rodzą w nich miłość i zaufanie.
W ciągu dwóch lat życia dziecka, gdy jego pewność siebie rośnie, a jego „zakres działania” wzrasta, zaczyna on łączyć swoje pierwsze „przyjaźnie” z sąsiednimi dziećmi lub przedszkolem, chociaż jego miejsce pozostaje jego domem Już od dawna zachowaj bezpieczeństwo wraz z tatą i mamą.
Ale posiadanie „przyjaciół” w parku lub w szkole lub kuzynów zapewni ci radość i przyjemność z zabawnych chwil gier.
W ciągu trzech lub czterech lat dziecka (w tym „kamieni milowych” może istnieć wiele odmian), podczas gdy nadal zachęcamy go do poznawania coraz większej liczby osób (ma sympatię dla sklepikarza, pielęgniarki ...), on już ma Zaufanie do pozostania z dziećmi lub wujkami bez rodziców, spędzenia z nimi dnia, a nawet snu.
Co nie znaczy, że następnego dnia natychmiast zajmą się rodzicami i domem, który, jak mówimy, pozostanie ich podstawowym wsparciem i symbolami miłości i bezpieczeństwa przez wiele lat.
W wieku pięciu lat są bardziej towarzyscy i mają większą swobodę nawiązywania relacji z innymi dziećmi i dorosłymi, chociaż normalne jest również wykazywanie oznak nieśmiałości i wybieranie kilku „najlepszych przyjaciół”, co kosztuje cię poszerzenie kręgu. Ale ci przyjaciele zaczynają nabierać dla nich znaczenia i rodzice mogą czuć się nieco „spadani” na podium uczuć.
Począwszy od ósmego roku życia zaczynają się grupy i „gangi”, aw okresie dojrzewania oprócz przyjaciół pojawiają się pierwsze sympatie, idole i bohaterowie, nowe wzorce, które często są dość pasażerami. Ale to już inna historia ...
My, rodzice, musimy starać się nie być efemeryczni, ale zawsze tam być, ucząc ich miłości i wiedzy, ustanawiania więzi emocjonalnych, które będą kształtować ich własną zdolność do kochania i tworzenia rodziny w przyszłości.
Więc to dzieci rozszerzają swoje emocjonalne więzi ze środowiskiem w naturalny i coraz bardziej złożony sposób, zawsze z rodzicami jako punktem odniesienia i podstawowym filarem.
