Z pewnością wielu czytelników z dwuletnimi dziećmi znajdzie odzwierciedlenie w tej historii. Ja ci powiem cztery klucze na napady złości. Twoje słodkie dziecko, około dwóch lat, zaczyna mieć napady złości i czujesz się przytłoczony. Nauczył się mówić „nie” i odrzuca rzeczy, w których nie ma negocjacji i nie można ich uniknąć: załóż pasek samochodu, rozgrzej się, zjedz to, co przygotowałeś, idź do łazienki lub w razie potrzeby idź spać. Ponadto zaczyna płakać i krzyczeć z niechęci, których nie rozumiesz, czasami po prostu dlatego, że nie pokroiłeś steku tak, jak chciał.
Ojcowie i matki kochające i zdeterminowane, aby nie używać krzyków lub biczów, nie mają narzędzi do zarządzania tymi sytuacjami i zastanawiają się, czy wychowują dziecko bez ograniczeń, które stracą szacunek. Są wyczerpani. Nie rozumieją, co się dzieje, ponieważ ich syn upiera się, aby nie być posłusznym. I same tracą nerwy, a potem czują się winni.
Po pierwsze, prosiłbym was, abyście bardzo dobrze ocenili, czy rzeczy, w których oczekuje się posłuszeństwa, są w tym czasie naprawdę niezbędne. Czasami dorośli dają się ponieść zwyczajom lub zwyczajom, które tak naprawdę nic nie pomagają dziecku. Mamy obsesję na punkcie jedzenia wszystkiego, w porze lunchu, siedzenia i pozostawiania niczego na talerzu. Staramy się odbierać zabawki samodzielnie, gdy są małe, mają cierpliwość w nudnych sytuacjach lub dostosowują się do naszego rytmu, który nie jest twój. Istnieją sposoby, aby je zminimalizować, ale nawet jeśli dobrze wykonamy te zadania, pojawią się napady złości. Ale… Czym naprawdę są napady złości?
Co to jest napad złości?
Dzieci są czystymi emocjami. Nigdy nie wolno nam zapominać, że nie mają mózgu zdolnego do dorosłego rozumowania, a ponadto nie mają takiego samego doświadczenia jak my, aby poradzić sobie z frustracjami.
Kiedy byli dziećmi, komunikowali się przez płacz. Teraz, pomimo nauki mówienia i komunikowania się z nami w ten sposób, kiedy są zaangażowani w intensywne emocje, niespokojne lub wyczerpane, płacz nadal pojawia się jako forma komunikacji.
Ponadto w tej fazie odkrywają siebie jako niezależną istotę ludzką zdolną do posiadania własnej woli, a ćwiczenie, które ćwiczą, prowadzi ich do sprzeciwienia się niektórym instrukcjom bez naszej wiedzy lub naszej przyczyny. Chociaż czasami, gdy istnieje powód, dla którego prosimy Cię o coś, co dezorganizuje twoje podstawowe potrzeby, czasami jesteś po prostu wyczerpany, emocjonalnie przytłoczony, głodny lub senny, spowoduje to utratę kontroli. Czy nie zdarza się nam, że czasami też jesteśmy doświadczeni?
Napady złości są wyrazem tego, że są dziećmi zdrowymi psychicznie i że mają normalny rozwój. Jeśli zobaczymy ich w ten sposób, łatwiej będzie nam się nie zdezorientować i nie stracić nerwów.
Czy powinniśmy uspokoić napady złości?
To zależy. Jeśli rozumiemy uspokoić furię tłumiąc je, zakazując dziecku płaczu, gniewając się lub odmawiając mu prawa do wyrażania siebie, nie, nie powinniśmy go uspokajać. Ale jeśli zrozumiemy, że uspokojenie napadu złości polega na tym, aby towarzyszyć dziecku bez osądzania go, bez gniewu, bez opuszczania nas, pozostawiania go, tak, musimy go uspokoić, ale nigdy w celu powstrzymania go, ale raczej, że dziecko czuje się ubrane, kochane i słyszane.
Czy źle jest mieć napady złości?
Emocje nie są dobre ani złe, są po prostu. Są emocje, które nie są przyjemne: gniew, żal, frustracja, gniew, strach, wyczerpanie. Nie powinniśmy osądzać, ponieważ mają prawo czuć i wyrażać. Tłumienie emocji, aby nasi rodzice nie odrzucili, może sprawić, że dziecko poczuje się bezradne, źle zrozumiane lub uzna, że jest złe. I to nie jest prawda. Napady złości są normalne.
Napady złości czasami sprawiają, że dzieci wyrażają się w szkodliwy lub niebezpieczny sposób dla nich, dla nas lub innych osób, i tylko w takim przypadku konieczne jest interweniowanie w stanowczość i spokój, pomagając im stopniowo znaleźć pokojowy wyraz ich agresywności lub wściekłości.
Co robić przed napadem złości?
Jeśli ma miejsce „kryzys”, ważne jest, abyśmy umieli zachować właściwe podejście i zachować spokój o tym, co zrobić z napadem złości. Nie ma potrzeby przeprowadzania kontroli kontroli ani odmowy lub odrzucenia dziecka.
Są dzieci, które zaakceptują nasze przytulanie do kontenera, ale inni wolą, abyśmy ich nie dotykały, ponieważ mogą czuć, że to uniemożliwia im wyrażanie siebie. Zawsze możemy się do nich zbliżyć, kucając na ich wysokości, rozmawiać z nimi delikatnie, oferując im nasz komfort i pomagając im zidentyfikować i nazwać emocje, które odczuwają.
Jednak gdy nasz syn wyrazi, że cierpi, będziemy musieli po prostu wsiąść w jego skórę i traktować ich jak każdą istotę ludzką, oferując pocieszenie i uczucie bez osądu, czego sami chcielibyśmy. Unikajmy „nic się nie dzieje”, „stajesz się bardzo brzydki, kiedy płaczesz”, „wyglądasz jak dziecko” i oczywiście „jeśli nie przestaniesz płakać, ta dama będzie myśleć, że jesteś idiotką” lub przerażająca „mama, prawda? będzie chciał ”.
Odsuwanie się od dziecka, dopóki nie przejdzie, pozostawiając je na ziemi, jest błędem, który przekazuje mu pogardę, i że w końcu jest niczym więcej niż walką o władzę, którą chcemy wygrać za wszelką cenę. Wychowywanie nie jest bitwą, a dzieci nie chcą manipulować, dominować ani uczynić nas swoimi niewolnikami. Dzieci chcą naszej miłości i opanowania i wymagają od nas cierpliwości i szacunku, aby zachować równowagę.
Napady złości dzieci Mogą nas tak bardzo usunąć. Emocje, które odczuwamy, są bardzo intensywne i być może dlatego popełniamy błąd, chcąc je stłumić i powstrzymać jak najszybciej. Dziecko w nas odzyskuje kontrolę i czuje przez naszego syna, że cierpiał i to nas kompensuje.
Mamy też zbyt wiele na uwadze, że inni źle nas ocenią, ale jeśli się nad tym zastanowimy, opinia, która naprawdę powinna mieć dla nas większe znaczenie niż ktokolwiek, dotyczy naszego dziecka, a to, czego potrzebuje, to towarzyszyć mu w tym procesie . A co inni myślą głęboko, czy naprawdę dbamy o coś, jeśli nasze dziecko czuje się bezpieczne od naszej miłości i szacunku?
Mam nadzieje ze jestes cztery klucze na napady złości pomogą ci lepiej je zrozumieć i zrozumieć, że są zdrowym i normalnym wyrazem emocji dzieci, towarzysząc im empatią, na którą zasługują nasze dzieci.
