Nawet gdy ktoś pyta mnie o moje narodziny, pamiętam je z uśmiechem. Pamiętam, co najbardziej mnie przeraziło na świecie. Panika z powodu bólu, komplikacji, nieznanego, nowego życia jako matki, która zaczynała i nie wiedziała, czy da sobie radę.
Kiedy miałem pierwsze dziecko, pozbyłem się cesarskiego cięcia z powodu manewru Kristellera, bolesnego, ale bez konsekwencji. Moja druga ciąża była przytłoczona, wiele razy płakałem, ponieważ będąc dwójką dzieci wszystko wydawało się wskazywać, że nic nie uwolni mnie od cesarskie cięcie bliźniacze. Ale jaka to była złudzenie ... myślenie, że będzie okropne, a jednak było to najpiękniejsze doświadczenie w moim życiu. Narodziny moich marzeń i myślę, że warto, aby matki z tym samym strachem, że mam okazję zobaczyć cesarskie cięcie, a zwłaszcza bliźniaki mają szczęśliwe zakończenia także.
Mój problem zaczął się od powszechnego pomysłu, jaki mamy w Hiszpanii wszystkie porody mnogie muszą kończyć się cesarskim cięciem. To było coś, co szybko chciałem porozmawiać z moim ginekologiem, który powiedział mi, żebym się nie martwił, że jeśli zostanie umieszczone pierwsze dziecko, bez wahania spróbują porodu z pochwy. Oczywiście szanse na takie interwencje są zawsze większe i prawie od samego początku starałem się podnieść świadomość.
Przyznaję, że wpadłem w panikę. Strach przed blizną. Strach przed wyzdrowieniem. Strach przed życiem jako matka trojga dzieci z raną w jelitach. Płakałem, myśląc o tym, a najgorsze jest wiele brak informacji. Rodzina wspiera cię, ale z wyjątkiem „dobrze, nie bądź przytłoczony i cokolwiek to musi być”, nie dostaniesz więcej. Musiałem poznać szczegóły ...
Zacząłem badać, jak naprawdę wygląda sekcja C. Tak, wielki błąd. Oglądałem filmy i prawie zemdlałem. Poinformowałem się o protokołach wielu szpitali w Madrycie, niezależnie od tego, czy wpuszczają ojca ze mną ... Chciałem wiedzieć wszystko, na wypadek, gdyby nadszedł czas, odkąd mój brzuch się rozwinął, a moje pierwsze dziecko, mój chłopiec Unai, było bardzo wygodne pośladki i bez nie zamierzała się odwracać, podczas gdy jej siostra krążyła wokół siebie przy każdym badaniu USG.
Moje obawy
Niektórzy znajomi opowiadali mi o swoich doświadczeniach i dane, które najbardziej mnie niepokoiły były:
- Nie pozwalają ojcu iść z tobą.
- Nie będziesz w stanie zrobić skóry ze skórą z dzieckiem, a jeszcze mniej.
- Prawie nie widzisz dziecka. Pokazują ci to przez chwilę i oddają ojcu, kiedy ty wracasz do zdrowia.
- Zawiązują ci ręce.
- Przez kilka dni będziesz w łóżku, nie będziesz w stanie opiekować się dziećmi i będą musiały podać ci heparynę.
- Punkty lub zszywki mogą zostać zainfekowane.
Jak widać, moje narodziny wyglądały na bardzo ciemne. Jedną z rzeczy, która najbardziej mnie martwiła, była do którego mój mąż nie mógł wejść. Nie chciałem być sam na sali operacyjnej.
On skóra do skóry... nie dlatego, że chciałem odebrać ten przywilej mojemu mężowi, który również na to zasługuje, ale tak bardzo mi przykro było przejść przez całą ciążę, że było to bardzo trudne, poród i niemożność przytulenia ich i oddania im ciepła i całusów.
I ostatnia słoma ich nie widziała. Mam na myśli, czy cała rodzina zobaczy je przede mną? Czy będzie miał tylko 2 minuty na zapamiętanie swojej twarzy?
Kluczowa data
W ten sposób spędziłem dziewięć miesięcy, które stały się wieczne. Pomiędzy tym, jak bardzo miałem trudności, a stresem psychicznym, który odczułem, nie czułem się gotowy na poród, ale, jak powinno być, termin nadszedł. Pamiętam, że dzień, w który wszedłem, drżał i nie mogłem przestać płakać. Nie wiedziałem, czy drżę z zimna czy nerwów, czy płakałem z emocji czy ze strachu, ale nigdy nie czułem się tak poza kontrolą. Wszystko poprawiło się przypadkowo była tam większość zespołu medycznego mojej pierwszej ciąży.
Poród odebrał mój zaufany ginekolog, ale była też położna, która uczęszczała do mnie z moim pierwszym dzieckiem i kilkoma innymi pielęgniarkami. Byłem tak zdenerwowany, że nie pamiętałem tego, ale mój mąż, który ma pamięć fotograficzną, umieszczał mnie w tle i mówił mi, jak się nazywają.
W sali operacyjnej wszyscy przechodzili, pieścili moją twarz i traktowali mnie z miłością, której nigdy nie umiem podziękować. Jedna z pielęgniarek podeszła do mnie i zapytała: „Hej, masz ochotę grać muzykę?” I powiedziałem: tak! To był przypadek Robbie Williams i piosenka Feel, piosenkarka i motyw, który uwielbiam. Wszystkie były znakami.
Potem anestezjolog przyszedł do mnie i nie przestał ze mną rozmawiać, aby mnie uspokoić. „Już niczego nie zauważam” - powiedział. „Jasne Sandra, inaczej bardzo źle wykonałbym swoją pracę”, powiedział z uśmiechem. A potem mój mąż zmarł. Jest to coś, co już rozmawiałem z moim ginekologiem i powiedział mi, że już w cesarskim cięciu pozwalają na wjazd rodziców.
Wkrótce przyszedł mój lekarz, który muszę powiedzieć, że jest jedną z najsłodszych osób, jakie spotkałem w dziedzinie medycyny. „Cóż, zobaczmy twarz Unai i Noi, prawda?” Widząc, że chwila była tak blisko, jeszcze bardziej się denerwowałem.
Tam podnieśli coś w rodzaju prześcieradła i nigdy nie widziałem absolutnie nic i nikt mnie nie związał. Bardzo doceniam też to, że przez cały czas mówili mi, co robią: „Cóż, otwórzmy się”. Nie widząc tego, wyobraziłem sobie w głowie, co się dzieje i pominąłem sekundy, aby zobaczyć twarz moich dzieci.
Mógłbym zrobić skórę ze skórą
Wcześniej przed wejściem na salę operacyjną przedstawiłem położnej plan porodu. Tak rozwinięty, że wyglądał jak praca wystawowa. Z moim pierwszym dzieckiem zapomniałem go przekazać, a wraz z nimi nie chciałem, aby stało się tak samo, określił, że chcę „skóra za skórą”, chociaż już powiedzieli mi, że to niemożliwe.
„Unai wychodzi teraz” - powiedział lekarz. W tej chwili położna podeszła do mnie i powiedziała: „Czy chcesz zrobić skórę za pomocą obu?”. Zacząłem płakać, nie mogłem w to uwierzyć: „Naprawdę? Mogę?” Mój mąż spojrzał na mnie podekscytowany. Wiedziałem, że to moje marzenie się spełniło.
I tak się stało, Unai podszedł prosto do mojego lewego ramienia, gdzie przyjąłem go z tysiącem uścisków i pocałunków. Nie mógł uwierzyć, że tak bardzo przypominał swojego starszego brata. Była 11:20 rano.
Podczas gdy jego ojciec i ja nie przestawaliśmy rozpieszczać jego brata, Noa przybyła na ten świat dokładnie o 11:23 prosto na moje prawe ramię. Byłem pod wrażeniem tego, jak czułem się jak szybko, jak uzależnił się, by ssać moją klatkę piersiową. Wiedziałem już, że ta dziewczyna zje świat ...
Szybko wszystkie pielęgniarki przykryły nas rodzajem prześcieradeł i kładą nam rury cieplne, aby dzieci nie były zimne i pozostaliśmy w ten sposób, czwórka z nich przez cały czas mojego podwiązania jajowodów, na co postanowiłam się podporządkować, widząc, że troje dzieci było już bardzo dobrze dla naszej rodziny, i koniec mojego cesarskiego cięcia.
„Zrobiliśmy cesarskie cięcie słynnego” Mój ginekolog powiedział mi. Nie punkt, nie zszywka. Kiedy zobaczyłem swoją ranę, miałem w zasadzie dużo pionowych pasów, które same opadły, a na końcu coś w rodzaju nici prawie niewidocznej dla wzroku, że po 15 dniach przecięli mnie, nie wiedząc.
A powrót do zdrowia? A karmienie piersią? To daje kolejny post, ale doświadczenie jest wciąż prawie tak magiczne jak poród. To prawda, że dzieci przychodzą z bochenkiem pod pachą, aw moim przypadku z dwojgiem.
