Dobra strategia na napady złości to moim zdaniem ponownie rozważ nasze powody Powiedzieć nie. Wiele razy mówimy „nie” rzeczom, że nie ma prawdziwego powodu, aby je zakazać. Jeśli to nie jest niebezpieczne, dlaczego nie? Oczywiste jest, że nie możesz włożyć palców do korka ani wbić pół ciała przez okno, ale czy możemy zatrzymać się dziesięć minut, aby zobaczyć mrowisko lub dać bananowi, nawet jeśli jest pół godziny do jedzenia? Jest na ogół wiele rzeczy, na które moglibyśmy pozwolić (każda sprawa jest wyjątkowa, nie zamierzam generalizować). Po prostu policz Ile razy odmawiasz dzieciom w ciągu jednego dnia?. To jest wyczerpujące dla nas i dla nich.
Jest to także ćwiczenie dla rodziców, aby ponownie nauczyć się języka. Nie możemy powiedzieć ci „jesteś zły”, „mama cię nie pokocha” ani „powiem Mędrcom, jeśli nie przestaniesz”. Aby zbudować silną samoocenę, wiadomości, które otrzymują od ludzi, których najbardziej kochają, muszą być pozytywne i nie zawierają negatywnych ocen wartości. Jeśli powiemy im, że są źli, uwierzą w to. A jeśli uważają, że są źli, jak możemy się do nich dostać?
Napady złości, które zacznij po 18 miesiącach są niezbędnym etapem ich rozwoju: odkryciem siebie jako niezależnych istot. Są to także jego pierwsze ćwiczenia wolności.
Spędzają miesiące, w których mówisz im, co mówisz do wszystkiego, czego odmówią. Nie chcą zupy lub zacieru, nie chcą iść na ulicę ani pozostać w domu. Czego chcesz Uczą się tylko, że mogą mieć własne pragnienia inne niż nasze. Potem jego niezależność straszą ich lub nasze reakcje wprawiają ich w zakłopotanie. Jego odkrycie siebie z własną wolą jest źródłem braku kontroli. Czy przygoda, jaką jest miłe towarzyszenie wam w nauce, nie jest fascynująca? Tak mi się wydaje.
Napady złości przejdzie i zrobią to prościej i zdrowiej, jeśli nie spróbujemy ich oswoić. Słuchanie nie jest najlepszym nauczaniem, jakie możemy dać dziecku. Szacunek i empatia tak. I że nauczą się lepiej, jeśli im zaoferujemy. Utrzymywanie dzieci uległych z krzykiem, strachem lub karą w dłuższej perspektywie szkodzi ich samoocenie i może eksplodować później, w wieku dojrzewania, z gniewem trwającym wiele lat, którego nie możemy dłużej uciszyć.
Zatem prawie nieomylnym przepisem jest zrozumienie i miłość, towarzyszenie, a nie oswajanie. Na dłuższą metę sprawi, że będziemy bardziej szczęśliwi.
