Istnieją tysiące dzieci, które po raz pierwszy uczęszczają do przedszkola lub przedszkola, a dwa razy więcej osób dorosłych opuszcza szkołę z pięściami, gdy maluch płacze nieswojo.
Małe dzieci płaczą w okresie adaptacji, kiedy następuje separacja ich rodziców, myślą, że ta separacja będzie trwała. W obliczu tej sytuacji niektóre dzieci przeżywają ją w udręce, inne przyzwyczajone do spędzania czasu z innymi ludźmi, płaczą, ponieważ buntują się przeciwko tej sytuacji. Ta cecha płaczu i protestowania w szkole w pierwszych dniach szkoły jest całkowicie normalna i reaguje na jej stan ewolucyjny. W ciągu dziewięciu miesięcy rodzi się lęk przed separacją, w którym dziecko protestuje, gdy jego postać przywiązania odsuwa się, zostaje pokonane, ale zostaje ponownie aktywowane po osiemnastu i trzech latach.
Istnieje wiele wskazówek, które Możemy zmusić rodziców do tego, aby dziecko jak najlepiej przeżywa okres adaptacji. Pierwszą rzeczą jest entuzjazm rozmawiać o przedszkolu lub szkole i nauczycielu. Powiedz im, co można tam zrobić; baw się modelarstwem, farbą itp. Nigdy nie powinniśmy okazywać udręki, kiedy wychodzimy, musimy im powiedzieć zrelaksowanym, że za chwilę wrócimy.
Nie trzeba „przedłużać” pożegnań, kilku słów pocieszenia, pocałunku i obietnicy, że zaraz nadejdą. Jeśli pożegnanie zostanie przedłużone, będzie szkodliwe dla dziecka i rodziców. Kolejną niezwykle ważną rzeczą jest „nie znikaj”, to znaczy wymykaj się, gdy dziecko jest rozproszone. Jest to gorsze, ponieważ wzmacnia poczucie porzucenia.
Może także pomóc im przynieść przedmiot przejściowy, pluszowego misia, zabawkę, ich koc, dzięki któremu czują się związani z rodzicami, a tym samym z ich obecnością. To tak, jakby zabrali kawałek swojego domu do szkoły.
Za kilka dni dziecko stopniowo dostosuje się do nowego środowiska szkolnego. W każdym razie, jeśli dziecko jest przytłoczone reakcją na sytuację, jeśli jest przedłużone lub występują bardzo znaczące zmiany w zachowaniu, należy udać się do specjalisty.
