W latach sześćdziesiątych psycholog Walter Mischel przeprowadził badanie z czteroletnimi dziećmi z zamiarem wykazania, że poziom kontroli impulsów w tym wieku może być przeczuciem charakteru i sposobu bycia ludzi w wieku dorosłym.
Aby przeprowadzić badania, kazał dorosłemu powiedzieć każdemu dziecku, co następuje: „Teraz muszę odejść i wrócę za około dwadzieścia minut. Jeśli chcesz, żebyś mógł zjeść coś, ale jeśli poczekasz, aż wrócę, dam ci dwoje”.
Oczywiste jest, że dla czteroletniego dziecka taka sytuacja jest prawdziwą odyseją. Walka z ich życzeniami, z ich samokontrolą. W rzeczywistości pamiętam film dokumentalny, w którym umieszczają dzieci w tej samej sytuacji i bardzo ciekawe było, jak zakrywają twarze, oczy, leżą na podłodze, śpiewają i tysiąca rzeczy, aby uniknąć myślenia o tej żelkowej fasoli, która czekała na nich przy stole. Ciekawie było też zobaczyć inne dzieci, które po prostu wzięły żelki i zjadły je (lepszy ptak w dłoni ...).
Kilka lat później, kiedy te dzieci osiągnęły wiek młodzieńczy, zostały ponownie ocenione, aby znaleźć bezpośredni związek między ich zdolnością kontrolowania impulsów a typem osoby, którą się stały. Według Mischela ci, którzy w wieku czterech lat oparli się pokusie i czekali na dwa gadżety byli bardziej kompetentni społecznie, bardziej przedsiębiorczy i zdolni stawić czoła frustracjom życia. Nie byli zaskoczeni ani pozostawieni bez odpowiedzi przez presję. Nie uciekali przed ryzykiem, ale stawili mu czoła, byli pewni siebie, uczciwi i odpowiedzialni.
Zamiast tego byli ci, którzy wzięli cukierki ogólnie bardziej problematyczne. Byli nastolatkami bardziej bojącymi się kontaktów towarzyskich, bardziej upartymi, bardziej niezdecydowanymi, bardziej zaniepokojeni frustracjami, bardziej skłonni do uważania się za „złych” lub niegodnych, powrotu do regresji lub sparaliżowania w napiętych sytuacjach, nieufności, urazy zazdrosny i zazdrosny o nieproporcjonalną reakcję i udział w różnego rodzaju dyskusjach i walkach.
Wydaje się zatem, że ci, którzy mają niewielkie zdolności, mają już zdolność opóźniania gratyfikacji, są to ludzie najbardziej zdolni do realizacji osobistych projektów, takich jak kariera, dieta, rzucenie palenia i ostatecznie ukończenie tego, co się zaczyna.
Oprócz oceny wyników akademickich nastolatków zaobserwowano, że dzieci, które czekały w wieku czterech lat na te dwadzieścia minut, uzyskały lepsze wyniki w nauce niż te, które zostały porwane przez ich impulsy.
I oto kiedy zadajesz sobie pytanie: „Czy czekałbym?” lub „Czy mój syn będzie czekać?”. W przypadku mojego syna, nie wiem, brakuje mu nieco ponad rok dla czwórki. W moim przypadku nie wiem, co myśleć. Wiele rzeczy w moim obecnym zachowaniu mówi mi, że chciałbym złapać smakołyk, wiele innych mówi mi, że będę czekać. Najlepsze jest to, że nigdy się nie dowiem. A może to jest najgorsze ...
