Kilka dni temu, wraz z inwazją Halloween w każdym zakątku miasta, natknąłem się na scenę, która może być ci znana. To było około dziecko w pociągu wiedźmy, które było naprawdę „przestraszone”. Chodź, byłem przerażony.
Chłopiec miałby około czterech lat i zastanawiam się, czy to (to nie jest mniejsze) częściowo usprawiedliwia śmiech jego krewnych, którzy w przeciwieństwie do chłopca świetnie się bawili, oglądając scenę. Wydaje mi się, że nie, ponieważ gdyby ta scena zdarzyła się z moją najstarszą córką, dwuletnią, nie wiem, czy próbowałem zatrzymać mały pociąg, i to samo, gdybym miał cztery, sześć lub dziesięć.
Nie myśl, że pomysł zatrzymania pociągu jest szalony, ponieważ był to mały pociąg w centrum handlowym, a także praktycznie bez publicznego. Jak mówię, nie wiem, czy zatrzymałem pociąg, ale oczywiście widzę oblicze absolutnego terroru Przynajmniej moja córka by mnie nie pocieszyła.
Czasami myślę, że zapominamy o naszych obawach, gdy byliśmy dziećmi. Oczywiście, dziecko nie dostanie traumy od tego, ale z pewnością pamięta złą pogodę w jednym sezonie i może mieć koszmary. Nadal boję się koszmarów, ale bardziej niż pamiętam z dzieciństwa. Kiedy jesteśmy mali strach jest bardziej intensywny, ponieważ możemy go lepiej przyswoić i zracjonalizować.
Zastanawiam się, czy krewni przerażonego dziecka śmialiby się tak między sobą, gdy zobaczyli przerażenie drugiego w sytuacji takiej jak napad. Lub, nie przechodząc do czegoś tak odmiennego, jak to, co przydarzyło się dziecku, że kiedy skręcisz za róg, zostaniesz zaatakowany przez zdeformowaną istotę wyjącą ci w twarz. Nawet wiedząc, że to żart, nikt nie odbiera nam tego strachu. Wyobraźmy sobie, jak to musi być, myśleć, że to prawda ... a przede wszystkim, że twoi rodzice śmieją się ze strachu, nie próbując nic z tym zrobić.
Za kilka lat będą pamiętać, że się uśmiechasz, zwłaszcza że pojawią się szczegóły w postaci zdjęć i filmów (które również miały na to czas), ale na razie dla dziecka wsiadanie do pociągu wiedźmy stało się prawdziwym horrorem.
