Wydaje się, że wczoraj Twoje dziecko zaczęło przedszkole i minął miesiąc. Miesiąc, w którym wszystko zmieniło się tak bardzo dla ciebie, jak i dla twojego syna, który przeszedł od bycia w domu z rodzicami do spędzania kilku godzin bez ciebie w pokoju dziecinnym.
Po tym miesiącu robisz podsumowanie i wydaje się, że rachunki nie wychodzą. Ludzie często mówią, że są okropni, że dobrze sobie radzą, że uczą się wielu rzeczy, że ... a jednak nic nie widzisz, ponieważ twoje dziecko jest bardziej nerwowe, śpi gorzej, je gorzej i jest teraz bardziej zależne, podążając za tobą gdziekolwiek, jak gdybym nie chciał cię zostawić w spokoju.
Wtedy zaczynasz wątpić, bo w pigułce Jest w przedszkolu od miesiąca i wydaje się, że zamiast iść do przodu, czego wszyscy się spodziewali, dziecko „wraca”. Zamiast wykazywać większą autonomię, bycie szczęśliwszym, starszym lub oszczerszym, okazuje się, że zmierza w przeciwnym kierunku. Potem przychodzi, kiedy zadajesz sobie pytanie: Czy to normalne Czy robię coś, aby temu zaradzić?
Znaczenie próby zrozumienia naszych dzieci
Większość rzeczy, które przytrafiają się naszym dzieciom, ma wyjaśnienie. Większość ich zachowań też. Dlatego najważniejsze dla rodziców i ich dzieci jest to, że go rozumieją lub przynajmniej starają się to zrobić.
Sytuacja, którą opisałem powyżej, jest typowa w dzisiejszych czasach, kiedy wielu rodziców, przyzwyczajonych do dorastania i dorastania swoich dzieci, zdaje sobie sprawę, że skoro chodzi do przedszkola, wydaje się, że jego mały duży chłopiec zaczyna być mały. czas
Powód tego może być dwojaki: albo jest regresja, który jest mechanizmem, który my, ludzie, musimy próbować powrócić do dawnych czasów, jakbyśmy chcieli je przeżyć na nowo, ponieważ w tych momentach czuliśmy się lepiej niż dzisiaj (nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego są ludzie, którzy wydają się żyć w zakotwiczeniu przeszłość?) czy jest to po prostu logiczna konsekwencja zachodzących zmian, owoc strachu lub poczucia samotności (choć regresje są również logiczne i normalne, oko).
Odkąd idzie do przedszkola, budzi się znacznie więcej
Zdarza się, że wiele dzieci zaczyna przedszkole, gdy mają więcej niż rok, a niektóre dzieci w tym wieku budzą się bardzo mało (raz lub dwa), a inne nawet się nie budzą (a inne, takie jak moje, budziły się kilka razy) . Cóż w wyniku pójścia do przedszkola wiele dzieci budzi się częściej, jak wtedy, gdy mieli kilka miesięcy, w czymś, co wydaje się zachowaniem, które już zostało przezwyciężone.
W tej sytuacji są profesjonaliści, którzy zalecają typowe „nie zwracaj zbytniej uwagi”, ponieważ rozumieją, że dzieci „wykorzystują moment słabości matek, które czują się źle, biorąc je do pokoju dziecinnego, aby spróbować je zrobić zwracaj uwagę przez cały czas, a nawet śpij z rodzicami. ” Wielu rodziców zgadza się nawet na te stwierdzenia, ponieważ „to prawda, że w tych dniach przyszedł do pokoju, aby położyć się do łóżka, kiedy zawsze był w swoim pokoju”.
Rzeczywistość jest taka Dzieci zwykle nie są tak makabryczne jak dorośli, więc wyjaśnienie jest znacznie prostsze: po wielu miesiącach życia przez cały czas z matką, ojcem lub dziadkami, to znaczy, z niektórymi znanymi i kochanymi referencjami oraz w środowisku rodzinnym, nagle spędza kilka godzin w dzień (nie kilka minut, kilka godzin) w miejscu, w którym wciąż nie czują się zaznajomieni, z opiekunem, który również nie należy do ich rodzinnej rodziny, oraz z dziećmi, które nie są zbyt przyjazne.
Najbardziej logiczną rzeczą, jaka może się przydarzyć dziecku w takiej sytuacji, jest to, że w nocy, przed niezrozumieniem faktu, że są pory dnia, kiedy będzie sam (bez swoich najdroższych referencji), budzi się co dwa razy. Po trzecie, aby zobaczyć, że wszystko jest w porządku, w porządku. Będzie nawet chciał dostać się do łóżka rodziców, aby być blisko nich w poszukiwaniu „pojednania”, coś w rodzaju „pokaż mi, że mnie kochasz, proszę, zaczynam wątpić”.
Odkąd chodzi do przedszkola, stała się bardziej zależna
Inną rzeczą, która może się zdarzyć, jest to, że z tego samego powodu dziecko staje się nagle bardziej zależne od matki (lub ojciec). Chłopiec, który spędzał długie okresy, grając samotnie lub niezrażony, ponieważ mama zostawiła go samego na chwilę, ponieważ miał zamiar zrobić coś innego, mógł zmienić swoje zachowanie, unikając pozostawienia go samego i podążania za matką, gdy tylko zobaczy, jak idzie przez drzwi do wyjścia.
„Nie pozwól, aby twoje dziecko dorastało w zależności od ciebie. Pozwól mu bawić się samemu i nauczyć się spędzać czas bez towarzystwa osoby dorosłej, aby mógł rozwiązać tylko własne problemy ”, ktoś mógłby o tym powiedzieć.
Jednak zachowanie dziecka jest znów całkowicie logiczne. Wcześniej nie miałem żadnych problemów, ponieważ zawsze byłem z matką lub znanym dorosłym. Wiedział, że nawet jeśli opuści pokój, będzie tam cicho, bez niebezpieczeństwa prześladowania go, i że wkrótce wróci. Teraz jednak sprawy wyglądają inaczej. Mama nie zawsze jest, czasem spędza godziny w nieznanym miejscu z nieznanymi ludźmi i wciąż nie kontroluje zbyt wiele czasu, aby wiedzieć, kiedy to nastąpi i jak długo tam będzie. Najbardziej logiczną rzeczą jest to, że jesteś czujny przez cały dzień, bez oddzielenia się od matki na wszelki wypadek, to go nie powstrzyma i nie opuści, tak jak wtedy, gdy przebywa w pokoju dziecinnym.
W skrócie
Wiele dzieci zaczyna przedszkole i żyje dobrze, bez problemów i skutków ubocznych. Wiele innych ma zły czas, a „szkody uboczne” to zmiany w zachowaniu w domu lub nawet pojawienie się regresji, wszystkie normalne procesy. To, że są normalne, nie oznacza, że nie trzeba w żaden sposób interweniować (mówię to na wypadek, gdyby ktoś wymyślił „bah, to normalne, że nie musisz nic robić…”) są to procesy, w których dziecko pokazuje, że naprawdę czuje się niepewnie i że bardzo się martwi.
Co robić Jak mówię, niektórzy profesjonaliści są w stanie powiedzieć, że nie powinniśmy pozwolić im wejść do łóżka, że nie powinniśmy poddawać się ich „szantażowi” lub że powinniśmy nadal próbować grać samotnie bez naszej obecności, aby nie odtworzyć tego, co przeszliśmy. Zamiast tego sugeruję (oprócz znalezienia przez matkę odpowiedzi na pytanie), aby pozwolić dziecku przeżyć sytuację w najlepszy możliwy sposób, to znaczy: dając mu całą miłość, którą czuje, że stracił, ponieważ teraz spędza kilka godzin bez swoich najbliższych.
„Chodź tu w moje ramiona, mój synu. Nic się nie zmieniło, mama nadal cię kocha. ”
