Niedawno bada się nadpobudliwość i inne problemy behawioralne dzieci i młodzieży, aby spróbować poznać niektóre z przyczyn, które mogą je powodować.
Badanie przeprowadzone w Kanadzie z rodzinami, które mają od jednego do trojga dzieci, chciało dowiedzieć się, jaki wpływ ma fakt posiadania lub nie posiadania rodzeństwa na dzieci, a także dowiedzieć się, w jaki sposób płeć rodzeństwa wpływa na ogólne zachowanie dzieci.
Wyciągnięto wiele wniosków. Najważniejsze, a przynajmniej te, które są najbardziej zestresowane, mówiąc o tym badaniu, to te, które to mówią tylko dzieci są bardziej skłonne do nadpobudliwości niż te, które mają rodzeństwo i że właśnie ci, którzy nie są sami, są bardziej agresywni. Badania przeprowadzono w latach 1994–1995 na 9400 dzieciach, z czego 8% stanowiły tylko dzieci.
Unikalne dzieci są bardziej nadpobudliwe
Według autorów badania, gdy małżeństwo ma tylko jedno dziecko, zachowują się w sposób mniej autorytarny, co sprawia, że jedyne dzieci mają bardziej elastyczne i aktywne zachowanie. W ten sposób mogą zachowywać się nadpobudliwie: dużo się poruszają, mają trudności z koncentracją, są impulsywni i nie słuchają wskazówek osób starszych.
Ja osobiście nie kupuję tej teorii, ponieważ jedyne dzieci, ponieważ nie mają rodzeństwa, zwykle bawią się ciszej i spędzają więcej czasu na zajęciach, niż gdyby inne dzieci bawiły się innymi rzeczami.
Ci, którzy mają braci, są bardziej agresywni
W rodziny z dwójką dzieci agresja jest większa. Zauważono, że gdy dziecko ma młodszego brata, zarówno chłopca, jak i dziewczynkę, jest bardziej agresywne i uderza w inne dzieci bardziej niż wtedy, gdy dzieci nie mają rodzeństwa.
Jeśli skupimy się na drugich braciach, to znaczy na tym, który przychodzi, gdy w domu jest już dziecko, wydaje się, że są bardziej agresywni wobec przedmiotów (coś, co wydarzyło się w moim domu, ponieważ drugi jest prawdziwym ekspertem w rzucaniu rzeczy, gdy jest zły).
Różne kombinacje, różne problemy
W rodzinach, w których jest dwoje dzieci, młodszy brat wydaje się mieć więcej nadpobudliwych zachowań, podczas gdy starszy jest bardziej zamknięty w sobie, doświadczając niepokoju, niepokoju i smutku. W rodzinach, w których jest jedyne dziecko lub jedynak lub chłopiec i dziewczynka (będąc najstarszym dzieckiem) wydaje się, że zwiększone ryzyko powikłań z powodu nadpobudliwościi więcej przemocy wobec przedmiotów przez młodszą siostrę.
Kiedy matka ma tylko jedno dziecko, udowodniono, że współdziałają ze sobą w sposób bardziej pozytywny i mniej wrogi niż matki, które mają więcej dzieci. Wykazują również tendencję do gratulacji, zabawy i dzielenia się więcej czasu niż poświęcają na korygowanie niewłaściwych zachowań, prawdopodobnie dlatego, że spędzając z nimi dużo czasu nie ma wiele do poprawienia.
Po drugiej stronie skali są matki, które mają troje dzieci, które są dziewczynkami-dziewczynkami-chłopcami, które mają najmniej pozytywne interakcje oraz matki, które mają dwóch chłopców, które mają najbardziej negatywne interakcje (ja to , chociaż mam dwóch synów, nie subskrybuję).
Ten, który wydaje się być najbardziej zrównoważona kombinacja rodzinna to taka, w której jest troje dzieci, pierwsze i trzecie to chłopcy, a drugie to dziewczynka. Rodzinę mniej agresywną tworzą małżeństwo i jedyna córka.
Podsumowując
Nie ma zbyt wiele do wyciągnięcia wniosków, ponieważ chociaż badanie to pokazuje, że najlepsze kombinacje to troje dzieci (chłopiec-dziewczynka-chłopiec) lub połączenie jednej samotnej córki, inne, które skomentowaliśmy kilka miesięcy temu, stwierdziło, że najszczęśliwszą rodziną była ten, w którym para miała dwie dziewczyny.
Z tego jest wydobywane (przynajmniej to, co wydobywam), że najbardziej bezpośrednie środowisko ma wiele wspólnego z zachowaniem dzieci, a także z zachowaniem rodziców, że jesteśmy różni, gdy mamy jedno lub więcej dzieci, a także zachowujemy się inaczej w zależności od tego, czy mamy dzieci tej czy innej płci.
Przyznaję, że interesuje mnie próba znalezienia logiki dla tych zachowań między rodzeństwem, na przykład, aby dojść do wniosku, że jeśli pierwsza córka jest dziewczynką, a druga jest chłopcem, czuje się bardziej chroniony, ponieważ dziewczynki odgrywają rolę opiekunowie tacy jak matka, chociaż będzie to zależeć od różnicy wieku lub podobnych rzeczy. Jednak z tego studium, które komentuję, wydobywam niewiele, ponieważ nie widzę wiele z tych stwierdzeń i ponieważ, jak mówię, poprzednie badania mówią inne rzeczy.
