Dziś publikujemy pierwszą część obszernego wywiad, który przeprowadziliśmy z psychologiem Cristiną Silvente w którym będziemy traktować behawioryzm i jego związek z rodzicielstwem.
Cristina Silvente ma wykształcenie psychologiczne, specjalizuje się w psychologii zdrowia i medycynie profilaktycznej, a także rozwiązywaniu konfliktów i psychologii kryzysowej. Był członkiem zespołu pogotowia psychologicznego i jest także terapeutą. Pełne szkolenie i doświadczenie można w pełni sprawdzić na ich stronie internetowej. Jest także autorką kilku książek, w tym ostatnio wydanego „Forgotten Voices”.
Po opublikowaniu niektórych artykułów w Niemowlęta i nie tylko mówienie o behawioryzmie i jego zagrożeniach w zastosowaniu jako metoda rodzicielska, Cristina Silvente, którego znałem już praktycznie od lat, skontaktował się ze mną i pomógł mi lepiej zrozumieć skalę problemu.
Z tego powodu zaproponowałem ten wywiad, w którym poprosiłem o podzielenie się z naszymi czytelnikami swoją wiedzą na temat metody behawioralne i formy przywiązania że dzieci rozwijają się w zależności od wychowania swoich rodziców.
Co to jest behawioryzm?
Behawioryzm jest gałęzią psychologii lub teoretyczną orientacją skoncentrowaną na ludzkich zachowaniach, precedensach i konsekwencjach zachowania. Początkowo badano go na zwierzętach, a następnie przeniesiono do ludzi.
Czy przydaje Ci się edukacja wczesnoszkolna?
Tak, oczywiście. Pomoże nam zrozumieć, że jeśli dzieci zrobią coś, co ma później pozytywne konsekwencje: cieszą się, śmieją się, robią to, ludzie im pochlebiają lub ich rodzice są szczęśliwi, na przykład, w przyszłości będą bardziej prawdopodobne robić to. I na odwrót, że jeśli coś zrobią, a ich przyjaciele wydymają się, lub ich rodzice, lub zranią się, z pewnością w przyszłości nie będą chcieli tego robić. Jeśli pewnego dnia pies ich ugryzł, dla nich pies = ból, dlatego go unikną. Pies staje się „bodźcem warunkowym”. Behawioryzm został zastosowany do wielu zachowań związanych ze zdrowiem, nawet przy odpowiedzi immunologicznej wiemy, że uwarunkowane są nawet organizmy jednokomórkowe.
Jakie są niebezpieczeństwa wynikające z zastosowania metod behawioralnych do rodzicielstwa?
Niebezpieczeństwem jest stosowanie behawioryzmu, a nie samego behawioryzmu. Chce go używać, aby dominować, a nie rozumieć lub pomagać. Łatwo jest zmusić chłopca lub dziewczynkę, by nie narzekali, jeśli narzekanie będzie miało negatywne konsekwencje lub nie będzie odpowiedzi. Ale to nie znaczy, że nie ma innych konsekwencji.
Behawioryzm dokładnie badał to, czego nauczył się bezradności, na przykład, że cokolwiek chłopiec lub dziewczyna zrobi, będzie miało negatywne konsekwencje lub karę, której nie będzie w stanie uniknąć, spowoduje, że nic nie zrobią i będą w stanie ciągłego napięcia i niepokoju. Problem polegał na tym, kto złożył wniosek lub zamierzał go złożyć, nie wiedząc nic więcej, zwłaszcza bez uwzględnienia bezpośredniego emocjonalnego aspektu zastosowania kary oraz długoterminowych konsekwencji kary i wyuczonej bezradności.
Czy możesz nam wyjaśnić, czym jest niepewne przywiązanie?
Jest to również nazywane przywiązaniem niepewnym i unikającym. Byłoby to przywiązanie ustanowione między rodzicami a dziećmi, tak aby reakcje emocjonalne dziecka budziły strach lub odrzucenie ze strony rodziców, z zachowaniem nadopiekuńczym, nachalnym i kontrolującym. Niemowlęta dostrzegają, że świat jest niepewny, a ich reakcje emocjonalne nie są mile widziane i są nieodpowiednie, denerwujące lub wywołują strach.
Długofalowymi konsekwencjami byłoby niewiele strategii radzenia sobie z sytuacjami stresu, niepewności, unikania kontaktu emocjonalnego, a nawet hamowania emocjonalnego.
A zdezorganizowane przywiązanie?
Zdezorganizowane lub ambiwalentne przywiązanie miałoby miejsce, gdy rodzice wykazywaliby niespójne zachowania, dużą uwagę w niektórych momentach, agresywność lub obojętność w innych lub sprzeczne przesłania, mówiąc jedną rzecz, robiąc inną. Powoduje to, że dzieci widzą swoją matkę lub rodziców niestabilnie dostępnych, w zależności od ich stanu emocjonalnego.
Stwarza to wiele niepewności, więc aby zwrócić uwagę na swoją postać przywiązania, musisz to zrobić z całą intensywnością: płaczem, napadami złości, bardzo zależnym zachowaniem. Lub mogą stać się agresywne lub odporne na pozytywne oddziaływanie.
Czy niepewne, ambiwalentne lub niezorganizowane przywiązanie jest odpowiedzialne, czy też stanowi podstawę tego, co będzie zaburzeniem psychicznym lub stanem stresu psychicznego w przyszłości?
Oczywiście Natychmiastowe przywiązanie, które nie jest bezpieczne, wiąże się z niską samooceną, trudnościami w nauce, deficytem uwagi i nadpobudliwością. Mogą wystąpić trudności w radzeniu sobie ze stresem oraz w prowadzeniu doświadczeń emocjonalnych. Ambiwalentne przywiązanie jest ściśle związane z zaburzeniem osobowości typu borderline, zaburzeniem bardzo obecnym u przestępców, u osób samookaleczających się lub usiłujących popełnić samobójstwo, nawet u osób z zaburzeniami odżywiania.
Jakie zachowania mogą powodować dezorganizację?
Jeden bardzo typowy: pozwól mu płakać lub nie zajmować się emocjonalną potrzebą dziecka z dystansem fizycznym, podczas gdy mówi się mu, że jest kochany, lub bić i mówić mu, że jest kochany, lub wykorzystywać seksualnie, gdy mówi się, że jest poszukiwany .
Nie jest to zachowanie rodziców lub opiekunów jednego dnia, ale coś, co powtarza się z czasem. Dziecko, które zostaje zranione emocjonalnie, może nie zrozumieć pozytywnego afektu lub nigdy nie zaufać ludziom, może odczuwać sprzeczne emocje, których nie może zrozumieć lub które z kolei powodują sprzeczne zachowania.
Co może pomóc w budowaniu odporności u niemowląt?
Przeciwnie do tego, o czym rozmawialiśmy. Ciągły kontakt fizyczny, pomagaj, kiedy ZAWSZE płaczesz, nie lekceważ swoich reakcji, pokaż im, że są one cenne i ważne dla ciała, a nie tylko słów: spojrzeniem, dotykiem, skałą, rozmawiaj z nim.
Co to jest bezpieczny załącznik i jakie zachowania pomagają go stworzyć?
W bezpiecznym przywiązaniu dzieci mogą wykorzystywać swoich rodziców jako źródło bezpieczeństwa, jako „obóz podstawowy”, do którego w razie potrzeby mogą wrócić, gdzie znaleźć zrozumienie i schronienie. Wiedza, że rodzice ZAWSZE są dostępni i w ten sam sposób. To miłe kontakty.
Wyjaśniłem pewne pozytywne zachowania: biorę je w ramiona, śpiewam, patrzę na nich z miłością, śmiech / uśmiech, słucham ich, całuję.
Pierwsze 3-4 lata życia są fundamentalne dla rozwoju emocjonalnego dziecka.
Bardzo to doceniamy Wywiad dla niemowląt i nie tylko dla psycholog Cristiny Silvente ten wywiad, a w drugiej części będziemy nadal pogłębiać psychikę dziecka oraz sposób, w jaki rodzice mogą się nim zająć lub zaszkodzić naszemu wychowaniu.
