Kilka dni temu usłyszałem zeznanie matki, która wyjaśniła, zaniepokojona, że jej syn zaczął wyrażać obawy o rzeczy, które wcześniej mu nie przeszkadzały. Tak się martwiła, że przyszła poprosić o wizytę u psychologa dziecięcego, aby ocenić zmianę w zachowaniu dziecka.
Dziecko miało wtedy więcej niż dwa lata i przed skierowaniem mojej pielęgniarki do działania w celu znalezienia możliwej przyczyny fizjologicznej i przed skierowaniem mojego pseudopsychologa do znalezienia przyczyn, które powodują ten efekt, postanowiłem aktywować umysł mojego ojca ze zdrowym rozsądkiem, myślący o tym, jak moje dzieci żyły lękami.
Z pewnością więcej niż jedna matka lub ojciec powie to samo co ja: możliwe, że jest coś, co psycholog powinien docenić, ale jest zupełnie normalne, że dziecko nie boi się, gdy jest młody i ma kilka, gdy dorasta.
Nie możesz obawiać się tego, co nie jest znane
Jest to normalne, ponieważ młodsze dzieci są pod wieloma względami nieświadome. Nie znają zbyt wielu złych rzeczy, nie widzieli zbyt wielu tragedii (większość), nie znają zbytnio języka ani słów i ledwo znają swoje emocje, a zatem nie ma zbyt wielu rzeczy, które mogą ich przestraszyć.
Ciemność to nic innego jak brak światła, który rozwiązuje się, gdy mama lub tata naciska duży przycisk. Nie wiem o tobie, ale widziałem, jak moje dzieci chodzą w ciemnościach, gdy wchodzą do krainy czarów, szczęśliwsze niż ósemka, nie widząc poza zasięgiem z powodu braku światła.
Czas mijał, gdy dorastali, nauczyli się, czym są potwory (poprzez filmy i opowieści), wiedzieli, czym jest samotność (ponieważ żyli lub czuli to) i, krótko mówiąc, stali się bardziej racjonalne istoty, lepiej potrafiące przewidywać zdarzenia (jeśli wejdę w to miejsce, coś może się zdarzyć) i lepiej wyobrażać sobie.
Mój profesor filozofii w BUP wyjaśnił mi kiedyś coś, czego nie zapomnę: „nie możemy sobie wyobrazić tego, czego nie widzieliśmy”. Odpowiedziałem, że to nieprawda, ponieważ byłem w stanie narysować potwora w okropny sposób, którego nigdy wcześniej nie widziałem, a on odpowiedział, że nie, że ten potwór utworzą struktury, które już znałem lub widziałem przy innej okazji. Byłoby to coś nowego, nikt by tego nie wiedział, ale byłaby to suma wielu wejścia które otrzymałem przez całe życie.
Małe dziecko, które ledwo wie, nie może obawiać się tego, czego nie wie, po prostu dlatego, że nie może myśleć o czymś, czego nie widziałeś lub nie wiedziałeś. Dlatego małe dzieci prawie się niczego nie boją. To gdy dorastają, wiedzą, rozumują, myślą, teoretykują i dlatego zaczynają mieć obawy.
Czy zabieramy dziecko do psychologa?
Z pewnością wielu zapyta cię, czy ta matka w końcu zabrała dziecko do psychologa. Nie wiem, chociaż tak sobie wyobrażam. Cierpiałem obawy moich dzieci (no cóż, one bardziej niż ja), ale zawsze widziałem to tak, jak to wyjaśniłem: logiczną konsekwencją dojrzewania i wiedzy. Bałbym się, że moje dzieci niczego się nie boją, bo być może nie nauczyłyby się myśleć i teoretyzować z pewnymi rzeczami.
Nie sądzę, że musisz udać się do psychologa, ponieważ dziecko się czegoś boi (chyba że jest to okropny, obezwładniający strach, który powoduje, że dziecko nie żyje w pokoju), ponieważ obawy, tak jak stają się dzieckiem, bardziej racjonalną istotą, znikają, gdy stają się jeszcze bardziej racjonalni.
Im bardziej rosną i dojrzewają, tym bardziej są w stanie zrozumieć, że potwory istnieją tylko w filmach, że w ciemności świat pozostaje taki sam, tyle że bez światła i że dom nie skrzypi, ponieważ ktoś wszedł lub ponieważ dom ma postanowiłem wybrać się na spacer, ale zmiany temperatury lub osiadanie domu na fundamentach powodują, że czasami chrzęści, podając kilka przykładów.
