Czasami rodzice się martwią, ponieważ ich syn lub córka rozmawia, śmieje się i bawi się z istotą, która nie jest prawdziwa. To znaczy że chłopiec ma wyimaginowanego przyjacielai jest to bardzo normalne wśród najmłodszych.
Jest znany jako etap magicznego myślenia (bardzo poetyckie imię), w którym dziecko tworzy swój mały świat fantasy. Zwykle występuje u dzieci od dwóch lat i znika około sześciu lub siedmiu lat, w wieku, w którym zaczynają rozróżniać granice między światem rzeczywistym a wyobrażonym.
Wyimaginowany przyjaciel
Wyimaginowany przyjaciel może mieć imię i osobowość, a nawet spać z dzieckiem i zająć miejsce przy stole rodzinnym.
Dziecko zapewnia, że jego wyimaginowany przyjaciel istnieje „na serio” i czyni to częścią twojego życia jakby był jeszcze bratem lub przyjacielem. Może ci towarzyszyć przez kilka dni, miesięcy lub lat.
Jest to częstsze zachowanie tylko u dzieci, dzieci z dużą różnicą wieku w porównaniu ze starszym rodzeństwem lub zbyt samotnych dzieci. Wyimaginowany przyjaciel przybywa, by wypełnić samotność, którą odczuwają, spędzając większość czasu wśród dorosłych, bez otaczających ich dzieci.
Tak jak rodzice bawią się z dzieckiem, on odczuwa muszą odnosić się do swoich rówieśników. I nie mając ich „pod ręką”, wymyślają wyimaginowanego przyjaciela, nierozłącznego kolegę, który jest zawsze tam, kiedy tego potrzebuje.
Emocjonalna droga ucieczki
Dziecko rzutuje u swojego wyimaginowanego przyjaciela to, co czuje na tym etapie swojego życia, dziel się i wyrażaj uczucia, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Uczestniczy w swoich emocjach, radościach i lękach i towarzyszy mu w chwilach, które mogą wywoływać u dziecka pewne lęki, takie jak zmiana szkoły, przeprowadzka lub separacja rodziców.
Reprezentuje drut uziemiający, droga ucieczki przez które dziewczyna przekazuje swoje zmartwienia, często redukując stres i niepokój.
Jak zareagować, jeśli dziecko ma wyimaginowanego przyjaciela
Rodzice mogą być zdezorientowani, zauważając, że ich dziecko ma wyimaginowanego przyjaciela, który jest zbyt „prawdziwy”. Ale dla dziecka jego przyjaciel naprawdę istnieje i może być rozczarowujące, że rodzice w niego nie wierzą.
Najlepsze jest działać naturalnie i „idź z prądem”, akceptując jego wyobrażonego przyjaciela.
Kiedy się martwić
To, że dziecko ma wyimaginowanego przyjaciela, jest absolutnie normalneMusimy jednak zwracać uwagę na pewne zachowania lub niepokojące okoliczności, na które dziecko może być narażone.
Musisz obserwować reakcje dziecka i to, jak wywołuje go wyobraźnia. Na przykład, jeśli wzbudza agresywne lub gwałtowne reakcje.
Niepokojące jest również to, czy dziecko jest całkowicie odizolowany od swojego prawdziwego otoczenia do interakcji tylko z wyimaginowanym przyjacielem, zaniedbując codzienne czynności lub odmawiając przebywania z innymi dziećmi lub dorosłymi.
Musimy także wykluczyć, że dziecko cierpi na halucynacje i szukać profesjonalnej pomocy, jeśli po sześciu lub siedmiu latach, kiedy zaczną rozwijać pewną logikę, relacje z jego wyimaginowanym przyjacielem będą kontynuowane.
W skrócie istnienie wyimaginowanego przyjaciela w dzieciństwie To jest normalne Uważa się, że od 12 do 30 procent dzieci miało jedno dziecko w swoim dzieciństwie.
Dzieci mogą być bardzo pomysłowe. Musimy pamiętać, że dzieciństwo to magiczny okres, w którym rzeczywistość współistnieje z fantazją.
