Byłem całkowicie zanurzony w procesie adaptacji do szkoły Arana (był to czwarty dzień, kiedy jechałem), około miesiąc temu, kiedy nagle zobaczyłem krzesło ze znakiem, który ochrzcił ją jako „Myślące krzesło”. Przerażenie ogarnęło mnie na chwilę, gdy uświadomiłeś sobie, że Hiszpania nigdy nie będzie taka jak Finlandia, ponieważ są tam najlepsi nauczyciele z małymi, a potem wróciłem do mnie, ponieważ mój syn mnie potrzebował.
Ta myśl wstrząsnęła mną jeszcze kilka dni temu, spacerując po IKEA (no cóż, zamiast iść pozwalając mi przejść przez ludzką falę), kiedy zobaczyliśmy meble jako domowe biuro, żeby umieścić komputer, dziesiątki książek na ścianach i Usiądź w ciszy spokojnego popołudnia, aby czytać i myśleć. „Ten jest prawdziwy kącik myślenia„Powiedziałem sobie.
Pragnienie kącika do czytania
Pierwszą rzeczą, jaką sobie wyobraziłem, kiedy kupiliśmy mieszkanie Miriam, byłam dużym stołem, w którym mogliśmy pomieścić dwie lub trzy osoby do czytania, pisania lub cokolwiek innego. Teraz, po latach, chciałbym nawet mieć jeden z tych małych foteli, w których można by podtrzymywać jedno ramię z każdej strony i cieszyć się dobrą książką.
Miałem stół, a teraz nie mam ani stołu, ani fotela, bo ten, który był naszym biurem, zniknął, by go stworzyć pokój do zabawy, czyli pokój, w którym znajdują się dwa stoły dla dzieci z dwoma krzesłami, meble z książkami i zabawkami oraz miejsce do zabawy. Nic więcej (i nic mniej).
Uwielbiam patrzeć, jak moje dzieci bawią się w tym pokoju, ale część mnie, ta, która patrzy na nadchodzące lata, pragnie mieć coś podobnego do tego, co widziałem w IKEA, kącik do czytania, obszar, w którym siedzę, aby cieszyć się muzyką, czytaniem, pokojem, kultywacją umysłu lub miejscem do siedzenia i myślenia.
Jak różnie myślą dorośli i dzieci?
Ja, dorosły, chcąc odzyskać te chwile, w których możesz poświęcić się myśleniu i wzrastaniu jako osoba, a tym samym widząc pozytywne myślenie i dzieci, w szkołach i w wielu domach, nienawidząc ich kącika myślowego, krzesła myślowego, ponieważ spędzają kilka minut w izolacji od innych, zmuszeni o czymś wymyślić. „zabraniajcie mi, a będę, zmusić mnie i nienawidzę tego“.
Nie chcę pewnego dnia powiedzieć synowi, że „pomyślimy, jak możemy to zrobić” i że jego serce przeskakuje, przypominając sobie krzesło, które zajmowały tylko dzieci, które źle się zachowały, i oczywiście nie chcę, żeby zrobił to kilka dni temu , który wziął kawałki drewna, które spadły na pełną konstrukcję i zaczął wyrzucać, mówiąc „myśl!” za każdym razem, gdy je rzucał.
Myślenie i posiadanie czasu, aby usiąść na krześle, aby to zrobić, jest jedną z najwspanialszych rzeczy, jakie istnieją. Cholera, ludzie, którzy przywłaszczyli sobie ciszę i spokój, radość z samotności, aby rozwinąć wyobraźnię, czytać i po prostu myśleć, aby wszystko przekształcić w chwila kary, upokorzenie oraz jako metoda usuwania i ignorowania dzieci, gdy psoty, wykroczenia lub „przestępstwa” powinny być stosowane, aby wszyscy mogli się zastanowić, ale pozytywnie.
Wszyscy do myślenia?
Oczywiście Cała klasa do myślenia. To, co się dzieje, zostaje zatrzymane, a to, co się stało, jest wyjaśnione, są zadawane, mogą zadawać pytania, opowiadają o przyjaźni, o wartości dzielenia miejsca i czasu oraz łączeniu wysiłków w celu dodania, a nie odejmowania, od jak miło jest być traktowanym dobrze i jak upokarzającym jest być traktowanym źle, jak łatwo jest otaczać się ludźmi, kiedy szanujesz innych i jak łatwo jest pozostać samemu, gdy inni czują się źle traktowani.
Kiedy dziecko robi coś złego, nauczyciel ma na szczęście dzięki temu mogę uczyć wszystkich. To mistrzowska klasa wartości, wspólnego życia, uczenia się życia. Okazja do ustanowienia wspólnych więzi wszystkich, nauczycieli i dzieci oraz tych samych dzieci. Szkoda, że zamiast robić coś takiego, myślenie staje się kącikiem samotności, w którym możesz zostać na chwilę. Upokarzające dla niektórych i absurdalne dla innych. Upokorzeni nadal będą modyfikować swoje zachowanie, mimo wszystko, ci, którzy uważają to za absurdalne, nie.
I w domu to samo. Każdy błąd, każdy brak szacunku jest okazją do wyjaśnienia naszym dzieciom, jak ważne jest życie z innymi ludźmi bez zawracania sobie głowy. Ale nie dystansując się przez karę siedzenia i myślenia, ale raczej poprzez naukę, osobiste wzbogacenie twojego i naszego, dialog i podzielić się chwilą, w której jest tak wiele do nauczenia się.
