Dziś mamy zaszczyt przedstawić was autorom książki „Nie jesteś sam”, pełne nadziei świadectwo o zespół nadpobudliwości z deficytem uwagi (ADHD). Są to, jak się spodziewaliśmy, komentując jego pracę, María Jesús Ordóñez i Roberto Álvarez-Higuera.
María Jesús Ordóñez jest pediatrą podstawowej opieki zdrowotnej, a Roberto Álvarez-Higuera, przedsiębiorcą i redaktorem. Są to rodzice, którzy przeżyli w pierwszej osobie konsekwencje swojego dziecka cierpiącego na ADHD.
Jego syna zdiagnozowano późno, w wieku 14 lat, pod kątem różnych błędów diagnostycznych i błędów, które często popełniają rodzice w takiej sytuacji.
Jego praca oferuje odpowiedzi na liczne pytania, które prawdopodobnie mają wielu rodziców, i chcemy skorzystać z tych linii, aby zapytać ich o zaburzenie i ich doświadczenie jako znawców tego problemu.
Chciałbym, abyś opowiedział nam, jak dowiedziałeś się, że twój syn cierpiał na ADHD. Czy to była długa droga? Kiedy zacząłeś to podejrzewać?
To była późna diagnoza, ale problemy zaczęły się w wieku 7-8 lat. Od tego momentu zaczęła się tak zwana „długa pielgrzymka”, aż do postawienia diagnozy.
Dlaczego wczesna diagnoza ADHD jest tak ważna? Co może się stać z ludźmi, którzy nie zostali zdiagnozowani?
Ponieważ czas biegnie przeciwko tym dzieciom. Jest to upośledzające i przewlekłe zaburzenie (do 60–80% utrzymuje objawy w wieku dorosłym) i wiąże się z pogorszeniem relacji szkolnych, rodzinnych i społecznych. Mówimy o szczęściu, o przyszłości naszych dzieci.
W „Nie jesteś sam” czytamy, że pierwsze wyraźne przejawy cierpienia z powodu zaburzenia mogą pojawić się w wieku od sześciu do dziewięciu lat. Czy są jakieś znaki, które powinny ostrzec rodziców młodszych dzieci?
Tak, istnieją objawy, które mogą ostrzec w wieku przedszkolnym, ale w wielu przypadkach może być normalne w tych wiekach, więc jest bardziej złożone.
Praca podkreśla, że diagnoza zespołu nadpobudliwości z deficytem uwagi ma charakter kliniczny. Co pociąga za sobą ten fakt?
Musi to wykonać specjalista, opierając się na szczegółowej historii choroby, oceniając całą serię objawów i pogorszenie stanu pacjenta i jego rodziny. Diagnozę różnicową należy wykonać również w przypadku innych patologii.
Czy jest wiele dzieci z niezdiagnozowanym zaburzeniem? Co możesz założyć w dzieciństwie i przyszłym życiu?
Wciąż istnieje niedodiagnoza, a te dzieci, które pozostają bez godności, mogą mieć życie pełne niepowodzeń i problemów osobistych i społecznych. Naszym obowiązkiem, jako rodziców i obywateli.
Z drugiej strony, czy to prawda, że u wielu dzieci nieprawidłowo zdiagnozowano ADHD?
Mogą występować błędne diagnozy, jak we wszystkich patologiach.
Zastanawiam się, czy uogólnienie leku, który przydałby się osobom cierpiącym na zaburzenie, ale nie byłoby konieczne w innych przypadkach, nie jest niebezpieczne.
Podobnie jak w przypadku innych leków.
Istnieje kilka agencji, które zalecają łagodne leki dla dzieci i tylko w skrajnych przypadkach i nigdy przed upływem pięciu lat. Jaka jest twoja opinia na ten temat?
To specjalista określa schemat leczenia, który należy zastosować. Każdy pacjent jest inny i zawsze musi być interdyscyplinarny (lekarz i wsparcie psychospołeczne). W przypadku dzieci poniżej 5-6 lat wskazane jest, aby zacząć od wsparcia, ale istnieją skrajne przypadki, które wymagają leczenia.
A co sądzisz o innych alternatywach dla leków stosowanych w leczeniu ADHD?
Nie ma dowodów naukowych
Nadpobudliwość z deficytem uwagi jest w dużej mierze dziedziczona. W twoim przypadku, kiedy zdiagnozowałeś swojego syna, zrozumiałeś, że jedno z was również cierpiało na zaburzenie, Roberto. Co dało ci to odkrycie emocjonalnie?
Nie mam słów, żeby to wyjaśnić. To naprawdę jest bardzo złożone i jednocześnie bardzo proste, ale wszystko zaczęło pasować do mojego życia.
Jednym z najbardziej pozytywnych aspektów pracy „Nie jesteś sam” jest to, że znajdujemy w niej własne doświadczenia. Dlatego uważam, że porady, które możesz udzielić rodzinom, są cenne. Chciałbym zakończyć ten wywiad zaleceniami dla tych rodziców, którzy podejrzewają, że ich dziecko ma ADHD oraz dla tych, którzy już go potwierdzili.
Czytanie naszej książki może być świetną pomocą dla wszystkich. I zawsze pamiętajcie, aby przeżywać to ze zrozumienia i miłości.
Tutaj wywiad z autorami książki o ADHD „Nie jesteś sam”, María Jesús Ordóñez i Roberto Álvarez-Higuera. Bardzo dziękuję za życzliwość, aby odpowiedzieć na nasze pytania. Mamy nadzieję, że te linie pomagają rodzinom z dziećmi cierpiącymi na to zaburzenie.
