Myślę, że na świecie nie ma osoby dorosłej, która lubi kłamstwa. Zawsze szukamy prawdy i wszyscy zgadzamy się, że relacje międzyludzkie działają najlepiej, gdy istnieje zaufanie i szczerość.
Dlatego wielu rodziców często mówi swoim dzieciom dobrze znaną frazę: „najgorsze nie jest to, że to zrobiłeś, ale to, że mnie okłamałeś”, a najciekawsze jest to, że rodzice dużo kłamią w codziennym życiu, służąc wielokrotnie naszemu zachowaniu przykład dla naszych dzieci, które również kłamią.
Następnie zobaczymy co sprawia, że dzieci kłamią:
Naśladuj dorosłych
Tak jak powiedziałem dorośli dużo kłamią i często robimy to w obecności naszych dzieci. Zadzwoń przez telefon i powiedz, że nie możemy iść na wydarzenie, ponieważ nasz syn zachorował, a dziecko zdaje sobie sprawę, że to nieprawda, powiedzieć, że kulejesz, ponieważ zraniłeś się, uprawiając sport, gdy zszedłeś po kilku prostych schodach (ponieważ jesteś w niskiej formie) i wyjaśnianie rzeczy przesadzonych, gdy dziecko wie, że oficjalna wersja faktów jest tego przykładem.
Aby zadowolić kogoś lub go nie skrzywdzić
Również dużo okłamujemy dorosłych w relacjach ze znanymi ludźmi, którzy nie mają pełnego zaufania (a czasem także z ludźmi, którzy nam ufają, ale których nie chcemy skrzywdzić).
Są ludzie, którzy mówią prawdy i jak zwykle mówią „obrażają prawdy”. Są to ludzie, którym przy wielu okazjach dziękujesz za ich szczerość, ale przy innych okazjach wolisz nie być w pobliżu, ponieważ wiesz, co ci powiedzą.
Dzieci mają tendencję do uważnego słuchania rozmów dorosłych, a gdy dorastają, coraz częściej zdają sobie sprawę z naszych kłamstw, szczególnie dlatego, że później zwykle rozmawiamy o ludziach, których spotykamy: „Cześć Marta, jesteś świetna” ... ”Dzisiaj widziałam Marta… nie widzę, jak bardzo jest zepsuta!
Innym bardzo wyraźnym przykładem jest powiedzenie, że prezent, który kochamy później, w domu, mówi, że jest okropny.
Aby zwrócić na siebie uwagę, ponieważ czuje się niedoświadczony
Jakiś czas temu rozmawialiśmy o czymś takim na blogu, więc odsyłam do tych wpisów, aby mieć pełniejszą perspektywę. Podsumowując trochę, Niektóre dzieci, które czują się bez opieki lub niekochane, uciekają się do kłamstwa, aby uzyskać uznanie lub uwagę, której zwykle nie dostają. Osiąga się to poprzez wymyślanie chorób, wyjaśnianie, że zostali skrzywdzeni, lub opowiadanie historii, które spotkały ich w szkole z przyjaciółmi, stając się bohaterami lub wyjaśnianie niesamowitych rzeczy z zamiarem osiągnięcia naszego zaskoczenia i podziwu.
Aby uniknąć kary
Długo i ciężko rozmawialiśmy również o karach, będąc naszym stanowiskiem sprzecznym z ich stosowaniem (a przynajmniej do tej pory nie zrobiłem nic złego). Powodem odrzucenia kary jako metody wychowawczej jest to, że w końcu doprowadzasz dziecko do ukarania (ojca lub matki), ponieważ kary zwykle powodują dyskomfort i wściekłość, a wiele dzieci próbuje uniknąć kary, nie zachowując się jak inni oczekują, że się zachowają, ale unikają polowania. Mam na myśli robienie rzeczy godnych kary, ale potajemnie ukrywanie autorstwa faktów (czasami nawet gdy ich widziałeś: „Nie byłem!”).
Dla próżności lub z zamiarem lubienia innych
Może to być trochę związane z potrzebą zwrócenia uwagi, chociaż ten punkt może być bardziej związany z tymi dziećmi, które mają trochę niską samoocenę (co jest zwykle konsekwencją, między innymi, braku uwagi ich istot) kochanie).
Poczucie własnej wartości jest jak postrzeganie siebie w środowisku społecznym. Jak widzę siebie, gdy jestem z innymi i jak oni mnie widzą. Jeśli czuję się kochany, jeśli czuję się słyszany, jeśli czuję się ważny dla innych, ...
Niestety samoocena dzieci i dorosłych jest obecnie zbyt powiązana raczej z zachowaniem i osiągnięciami niż z samym istnieniem. Wielu rodziców przejawia najwyższe uczucia, gdy ich dzieci dostają dobre stopnie, gdy są w czymś pierwsze, kiedy dobrze się gdzieś zachowały, gdy są posłuszne itp., Ale miłość nie może być tym samym, ponieważ dzieci nie zawsze są posłuszni (nie powinni tego robić, jeśli chcą stać się dorosłymi z osądem), ponieważ nie zawsze otrzymają dobre oceny (kto lubi uczyć się tego, co im się nie podoba?) i ponieważ najprawdopodobniej nie zawsze są pierwsi (niektórzy wygrywają, a inni przegrywają).
Kiedy dzieci dorastają, samoocena kończy się formowaniem (sytuacja się pogarsza), oprócz osiągnięć, dla tego, co udało ci się osiągnąć: „moi przyjaciele chcą przyjść do mojego domu, aby się bawić, ponieważ mam najnowszą konsolę modelową”, „moi przyjaciele chcą ze mną być, bo mam rower Hanna Montana ”i ogólnie wnętrze, charakter, wartości, uczucia, życzenia dzieci, to, za co należy je docenić, przechodzi do tła.
Właśnie dlatego wiele dzieci wymyśla historie („Mam też dom na plaży i tam mam ostatnią modelową konsolę”), a one wymyślają osiągnięcia („Tato, dzisiaj byłem pierwszy w… a pani dała mi nagrodę” ), tak aby inni wzięli je pod uwagę („masz tyle, tyle kuponów”).
Za niemożność rozróżnienia rzeczywistości od fikcji
Niektóre dzieci nie są w stanie odróżnić tego, co jest prawdą od tego, co zostało wynalezione. W tym przypadku, inaczej niż reszta, dzieci powinny otrzymać profesjonalną opiekę Ponieważ nie są świadomi kłamstwa.
Podsumowując
Jeśli zdasz sobie sprawę, że większość przyczyn, które prowadzą dzieci do kłamstwa, wynika z dobrej lub złej pracy dorosłych. Widzą nas, jak okłamujemy innych ludzi, a co gorsza często ich okłamujemy a ci, którzy nie są głupi, zdają sobie sprawę („kłamca jest ścigany przed kulawym człowiekiem”).
Mówimy im, że mała maszyna na ulicy nie będzie się ruszać, ponieważ nie działa, a sekundy później dziecko cieszy się jego ruchem, mówimy, że „nie płacz, że nic ci nie zrobią” podczas wizyty u pielęgniarki i kilka sekund później Podają szczepionkę, a my mówimy im wiele innych rzeczy, których prawda pojawia się od razu. Jeśli ostatecznie to nasza wina, bo kłamiemy fatalnie!
Cóż, z takim przykładem i w świecie, w którym większość dzieci spędza z rodzicami mniej czasu, niż normalnie by się spodziewało, czasami kłamią. Nie wiem, czy jest to pożądane, czy nie, być może dla utrzymania porządku społecznego konieczne jest, aby nauczyli się kłamać, aby nie krzywdzić innych (nie zawsze, oczywiście), ale jest to normalne, jak dla mnie, jeśli tak jest, zachowujemy się tak, jak my dorośli, jesteśmy ich odpowiednikami.
