Jako rodzice ważne jest, abyśmy cieszyli się z twoich osiągnięć, ale tak też jest ucz je od małych do współpracy w pracach domowych.
Ważne jest, aby zakładali, że wszyscy członkowie rodziny współpracują w codziennej pracy, i że nie chodzi o „pomaganie mamie”, ale że to sprawa każdego.
Mimo że są jeszcze małe, możemy stopniowo włączać dzieci w prace domowe.
Po dwóch latach zaczynają rozwijać symboliczną grę, na którą składają się naśladują działania dorosłych w prawdziwym życiu, więc jest to świetna okazja, aby rozpocząć współpracę przy prostych zadaniach. Mogą na przykład pomóc w włożeniu ubrań do pralki lub serwetek na stole, aby powiedzieć ci, co najbardziej im się podoba.
Kiedy są starsze, mogą pomóc, ustawiając i podnosząc stół, wkładając naczynia do zmywarki lub przesuwając szmatkę. Na początku mogą się okazać dla nich nieco złożonymi zadaniami, ale z czasem uczą się wykonywać je coraz lepiej i ostatecznie automatyzują się.
Nie zapominaj, że współpraca w pracach domowych to proces uczenia się, dlatego musimy wykazać się cierpliwością w obliczu błędów lub problemów, które czasem bardziej nam przeszkadzają, niż nam rozwiązują.
Musimy poświęcić niezbędny czas, aby nauczyć ich wykonywania zadań, wyjaśniając, jak są wykonywane i ufając, że zrobią dobrze. Chociaż czasami się mylą, musimy być cierpliwi i nie krytykować ich, ponieważ będą próbowali się przezwyciężyć. Stopniowo można im przypisywać zadania o większej odpowiedzialności, zawsze zgodnie z ich możliwościami i etapem rozwoju.
Motywacja jest niezbędna, aby dzieci mogły angażować się w prace domowe, więc aktywuj wyobraźnię, np. Naklejając kosze na pranie, aby klasyfikować białe i kolorowe ubrania. Coś, co dobrze mi w domu do zamawiania szuflad szafek, to umieszczenie naklejek z rysunkami odzieży w środku lub umieszczenie kolorowych gometów na sztućcach każdego członka rodziny.
Naucz dzieci, jak pomagać w pracach domowych Jest to edukacja, która będzie ci służyć przez resztę życia. Nie chodzi o „zmuszenie ich do działania”, ale o przyjęcie współpracy w pracy społeczności. Jeśli zrobimy dla nich różne rzeczy, nie nauczą się ich robić, a my opóźnimy rozwój ich umiejętności i osłabimy ich pewność siebie.
Z drugiej strony, czyniąc ich uczestnikami codziennych zadań, poczują się przydatni i doceniani jako członkowie rodziny.
